تاریخ انتشار : ۱۳۹۵/۰۹/۲۶ ساعت ۱۰:۴۶
کد مطلب : ۱۲۱۹۰۰
چرا هنوز از طرح ديدگاه متفاوت هراس داريم؟
16 آذرها را تعمیم دهیم
صادق صدرایی
با نگاهی به جلسات دانشجویی که به بهانه‌ی روز دانشجو برگزار شد و گذر از جوّسازی‌های گاه دروغین برخی منتقدان دولت درباره‌ی لغو تعدادی از جلسات و البته واقعیاتی از انفعال و تسلیم مسئولان برخی دانشگاه‌ها در برابر فشار نهادهای خارج از دانشگاه می‌توان گفت به نسبت گذشته فضایی پر شور را شاهد بودیم.
فضایی که در آن هم فعالان سیاسی دو جریان عمده‌ی سیاسی کشور نظراتشان را تا جایی که امکانش فراهم است بیان داشتند و حتی گاهی به هتاکی هایی علیه رییس جمهور روی آوردند و هم خواسته‌ی دانشجویان در خصوص مسائلی مانند حصر و آزادی‌های سیاسی و اجتماعی به شفاف‌ترین شکل ممکن به گوش تصمیم گیران رسید، البته اگر گوش شنوایی پیدا شود. می‌توان یکی از مهم‌ترین دلایل این مسئله که فضای روز دانشجو در امسال نسبت به گذشته باز‌تر شده بود را نزدیکی به انتخابات 96 دانست.
اساسا نزدیک شدن به انتخابات در ایران برابر است با باز شدن فضای سیاسی کشور و کاهش انسداد مرسومِ جهان سیاست در این سرزمین. حتی این کاهش محدودیت‌ها را می‌توان در رسانه‌ی انحصاری صداوسیما که‌تریبون یک طرفه‌ی یک اقلیت خاص است هم مشاهده کرد و هر چه به انتخابات نزدیک‌تر شویم این فضا تا حدی باز‌تر هم خواهد شد.
پرسشی که می‌توان در این باره مطرح کرد این است که چرا چنین مواجهه‌ای با سیاسیون را به سایر روزها تعمیم نمی‌دهیم؟ آیا نشست‌های دانشجویی و صحبت‌های مطرح شده از سوی سخنرانان در این مراسم‌ها باعث آن شد که خدشه‌ای به نظام وارد آید؟ آیا التهابی در جامعه ایجاد کرد؟ آیا باعث تشدید دو قطبی‌های کاذب در بین مردم شد؟
به نظر می‌رسد که تصمیم گیران می‌بایست به این باور قلبی برسند که نظام سیاسی مستقر با گذشت قریب به چهار دهه به چنان استحکامی رسیده است که چند سخنرانی و اظهار نظر پایه‌های آن را متزلزل نکند. به واقع این موضوع قابل فهم نیست که چگونه ممکن است در ابتدای انقلاب که هنوز نظام سیاسی سر و شکل مشخصی پیدا نکرده بود و امکان وقوع التهاب‌های مختلفی در سطوح مختلف جامعه بود، مخالفان نظام اجازه‌ی حضور در نشست‌های مختلف و همین طور صداوسیما را داشتند و به مناظره با بزرگان انقلاب می‌پرداختند اما اکنون که دیگر از همه‌ی آن طوفان‌ها عبور کرده‌ایم و شاهد ثبات نسبی نظام هستیم باید شاهد محدودیت هایی شدید علیه مسئولان گذشته کشور باشیم چه برسد به منتقدان و مخالفان.
برای این موضوع باید فکری کرد و نمی‌توان از یک سو در مذمت شبکه‌های خارجی که معاند اش می‌خوانند معترضانه سخن گفت و از دیگر سو اجازه‌ی بحث و بیان مطالب را حتی به افرادی که در دلسوز بودنشان نسبت به این انقلاب و نظام بر آمده از آن هیچ انسان منصفی تشکیک نمی‌کند نداد. می‌توان فضای 16 آذر را تعمیم داد به شرط آنکه باور کنیم ثبات نظام را.
با نگاهی به جلسات دانشجویی که به بهانه‌ی روز دانشجو برگزار شد و گذر از جوّسازی‌های گاه دروغین برخی منتقدان دولت درباره‌ی لغو تعدادی از جلسات و البته واقعیاتی از انفعال و تسلیم مسئولان برخی دانشگاه‌ها در برابر فشار نهادهای خارج از دانشگاه می‌توان گفت به نسبت گذشته فضایی پر شور را شاهد بودیم.
فضایی که در آن هم فعالان سیاسی دو جریان عمده‌ی سیاسی کشور نظراتشان را تا جایی که امکانش فراهم است بیان داشتند و حتی گاهی به هتاکی هایی علیه رییس جمهور روی آوردند و هم خواسته‌ی دانشجویان در خصوص مسائلی مانند حصر و آزادی‌های سیاسی و اجتماعی به شفاف‌ترین شکل ممکن به گوش تصمیم گیران رسید، البته اگر گوش شنوایی پیدا شود. می‌توان یکی از مهم‌ترین دلایل این مسئله که فضای روز دانشجو در امسال نسبت به گذشته باز‌تر شده بود را نزدیکی به انتخابات 96 دانست.
اساسا نزدیک شدن به انتخابات در ایران برابر است با باز شدن فضای سیاسی کشور و کاهش انسداد مرسومِ جهان سیاست در این سرزمین. حتی این کاهش محدودیت‌ها را می‌توان در رسانه‌ی انحصاری صداوسیما که‌تریبون یک طرفه‌ی یک اقلیت خاص است هم مشاهده کرد و هر چه به انتخابات نزدیک‌تر شویم این فضا تا حدی باز‌تر هم خواهد شد.
پرسشی که می‌توان در این باره مطرح کرد این است که چرا چنین مواجهه‌ای با سیاسیون را به سایر روزها تعمیم نمی‌دهیم؟ آیا نشست‌های دانشجویی و صحبت‌های مطرح شده از سوی سخنرانان در این مراسم‌ها باعث آن شد که خدشه‌ای به نظام وارد آید؟ آیا التهابی در جامعه ایجاد کرد؟ آیا باعث تشدید دو قطبی‌های کاذب در بین مردم شد؟
به نظر می‌رسد که تصمیم گیران می‌بایست به این باور قلبی برسند که نظام سیاسی مستقر با گذشت قریب به چهار دهه به چنان استحکامی رسیده است که چند سخنرانی و اظهار نظر پایه‌های آن را متزلزل نکند. به واقع این موضوع قابل فهم نیست که چگونه ممکن است در ابتدای انقلاب که هنوز نظام سیاسی سر و شکل مشخصی پیدا نکرده بود و امکان وقوع التهاب‌های مختلفی در سطوح مختلف جامعه بود، مخالفان نظام اجازه‌ی حضور در نشست‌های مختلف و همین طور صداوسیما را داشتند و به مناظره با بزرگان انقلاب می‌پرداختند اما اکنون که دیگر از همه‌ی آن طوفان‌ها عبور کرده‌ایم و شاهد ثبات نسبی نظام هستیم باید شاهد محدودیت هایی شدید علیه مسئولان گذشته کشور باشیم چه برسد به منتقدان و مخالفان.
برای این موضوع باید فکری کرد و نمی‌توان از یک سو در مذمت شبکه‌های خارجی که معاند اش می‌خوانند معترضانه سخن گفت و از دیگر سو اجازه‌ی بحث و بیان مطالب را حتی به افرادی که در دلسوز بودنشان نسبت به این انقلاب و نظام بر آمده از آن هیچ انسان منصفی تشکیک نمی‌کند نداد. می‌توان فضای 16 آذر را تعمیم داد به شرط آنکه باور کنیم ثبات نظام را.
