تاریخ انتشار : ۱۳۹۸/۰۸/۲۸ ساعت ۱۲:۱۷
کد مطلب : ۱۹۲۲۷۲
حکومت می‌ماند و همین وضعیتی که الآن دارد
گروه سیاسی: یك فعال رسانه‌ای دربارۀ اعتراضات فعلی گفته است: «فکر نمی‌کنم این اعتراضات زیاد ادامه یابد ولی به نظرم می‌تواند جامعه را حساس کند و اگر اصلاحات اساسی رخ ندهد و مردم به آینده امیدوار نشوند فاصله بین اعتراضات کاهش می‌یابد.»
به اعتقاد عباس عبدی «بهترین فرصت برای حکومت، انتخابات پیش‌رو می‌تواند باشد تا تحولی کیفی در انتخابات ایجاد کند. اگر این اتفاق رخ دهد می‌توان امیدهایی داشت. در غیر این صورت نیروهای سیاسی بیش از پیش منفعل می‌شوند و به حاشیه می‌روند و حکومت می‌ماند و همین وضعیتی که الآن با آن مواجه است.»
عباس عبدی همچنین گفته است: «به میزانی که نهادهای مدنی و شناخته شده به حاشیه رانده یا حذف شده باشند طبیعی است که حکومت در حرکت‌های اعتراضی با نیروهای جدیدی مواجه می‌شود که اصلاً آنها را نمی شناسد و نمی‌داند این افراد از کجا می‌آیند، کی هستند و چه می‌خواهند و در نهایت به کجا می‌روند و معترضین هم به دلایل متعدد نمی‌توانند سازمان‌دهی پیدا کنند. خیلی‌ها با این نحوه اعتراضات موافق نیستند ولی موضوع اصلی این است که اعتراضات در کلیت خود قابل فهم و قابل انتظار است چون اگر در جامعه‌ای از مردم رفتارهای اعتراضی سرنزند این تعبیر پدید می‌آید اقدامات و تصمیمات درست است که اعتراضی صورت نمی‌پذیرد.
در نگاه عبدی «بعد از سال 76 که نهادهای مدنی، مطبوعات، احزاب و چهره های سیاسی در فضای جامعۀ ایران اهمیت پیدا کردند اعتراضات مشخص بود و مسؤولیت پذیری داشتند و عاملان هم کمابیش شناخته شده بودند و این طور نبود که اعتراض مردم از مدیریت نیروهای سیاسی و شناسنامه دار خارج شود. اما از اواسط سال 88 به بعد وضع عوض شد. در اعتراضات سال 88 هم ابتدا معلوم بود که اعتراضات مردم از جانب کدام گروه‌ها و چهره‌های سیاسی شکل می گیرد ولی وقتی که آن افراد و احزاب حذف شدند به تدریج اعتراضات به سمت چهره‌های ناشناخته رفت و به طور طبیعی رادیکال شد. در سال 96 کاملا این طور شد ولی باز یک سری از نیروها آمدند و با اقدامات تخریبی معترضین مخالفت کردند. کسانی که با اعتراضات دو سال قبل مخالفت کردند در اعتراضات فعلی سکوت کرده‌اند. کسانی هم که دو سال قبل سکوت کرده بودند ممکن است با اعتراضات فعلی هم‌دلی کنند.»
عباس عبدی همچنین گفته است: «به میزانی که نهادهای مدنی و شناخته شده به حاشیه رانده یا حذف شده باشند طبیعی است که حکومت در حرکت‌های اعتراضی با نیروهای جدیدی مواجه می‌شود که اصلاً آنها را نمی شناسد و نمی‌داند این افراد از کجا می‌آیند، کی هستند و چه می‌خواهند و در نهایت به کجا می‌روند و معترضین هم به دلایل متعدد نمی‌توانند سازمان‌دهی پیدا کنند. خیلی‌ها با این نحوه اعتراضات موافق نیستند ولی موضوع اصلی این است که اعتراضات در کلیت خود قابل فهم و قابل انتظار است چون اگر در جامعه‌ای از مردم رفتارهای اعتراضی سرنزند این تعبیر پدید می‌آید اقدامات و تصمیمات درست است که اعتراضی صورت نمی‌پذیرد.
در نگاه عبدی «بعد از سال 76 که نهادهای مدنی، مطبوعات، احزاب و چهره های سیاسی در فضای جامعۀ ایران اهمیت پیدا کردند اعتراضات مشخص بود و مسؤولیت پذیری داشتند و عاملان هم کمابیش شناخته شده بودند و این طور نبود که اعتراض مردم از مدیریت نیروهای سیاسی و شناسنامه دار خارج شود. اما از اواسط سال 88 به بعد وضع عوض شد. در اعتراضات سال 88 هم ابتدا معلوم بود که اعتراضات مردم از جانب کدام گروه‌ها و چهره‌های سیاسی شکل می گیرد ولی وقتی که آن افراد و احزاب حذف شدند به تدریج اعتراضات به سمت چهره‌های ناشناخته رفت و به طور طبیعی رادیکال شد. در سال 96 کاملا این طور شد ولی باز یک سری از نیروها آمدند و با اقدامات تخریبی معترضین مخالفت کردند. کسانی که با اعتراضات دو سال قبل مخالفت کردند در اعتراضات فعلی سکوت کرده‌اند. کسانی هم که دو سال قبل سکوت کرده بودند ممکن است با اعتراضات فعلی هم‌دلی کنند.»
