رنجنامه یک مدیرعامل جدید!

 ۹۵ درصد از ظرفیت حاصل از میلیاردها تومان سرمایه‌گذاری، با بی‌تدبیری تمام بلااستفاده مانده است. در عین حال هنوز برای احیای آن و ایجاد فضای امید در یک منطقه‌ی محروم، فرصت باقی است.  ماجرا را که در متن نامه‌ی مهندس خلیل سلطانی در سه سکانس، شرح داده شده با هم می‌خوانیم.

نیاز، درخواست و فراخوان دولت به افزایش ظرفیت‌های ذخیره‌سازی محصول استراتژیک گندم و سایر محصولات کشاورزی و وعده حمایت‌های مختلف مالی و غیرمالی از یک سو و عرضه محدود و کیفیت پایین آرد تولیدی شهرستان نهاوند و مناطق اطرف آن که گلایه هر روزه مردم و نانوایان را درپی داشته است، پتانسیل بالای صادرات آرد و وضعیت بسیار نامطلوب اشتغال در سطح منطقه از سوی دیگر، جمعی از کارآفرینان و دلسوزان آب و خاک را بر آن داشت تا جهت احداث بزرگترین سیلوی فلزی ذخیره گندم در غرب کشور (ظرفیت ۶۰,۰۰۰ تن) و کارخانه تولید آرد (ظرفیت اسمی ۹۰,۰۰۰ تن سالانه) در شهر فیروزان واقع در محروم‌ترین و غربی‌ترین نقطه استان همدان در قالب تعاونی گرد هم آمده و سرمایه‌گذاری کنند.

طی سال‌های گذشته با صرف سرمایه‌ای معادل ۲۰۰ میلیارد ریال صرفا از محل آورده سرمایه‌گذاران، سیلوهای ذخیره گندم و سوله‌های نگهداری سایر غلات و محصولات کشاورزی، با ظرفیت ۴۰,۰۰۰ تن، در تیرماه سال ۱۳۹۱ به بهره‌برداری رسیده و ساختمان کارخانه آرد ۸۰ درصد پیشرفت فیزیکی داشته است. ارزش روز تقریبی شرکت معادل ۵۰۰ میلیارد ریال می‌باشد.

در سال ۱۳۸۹ تامین ماشین‌آلات مورد نیاز و تکمیل کارخانه آرد و به بهره‌برداری رسیدن کامل مجموعه نیازمند ۶۰ میلیارد ریال تسهیلات بانکی بود که هفت خوان اعطای اعتبارات ۶۰ میلیارد ریالی از سوی بانک ملت و رفت و برگشت‌های سه ساله از نهاوند و مرکز استان به تهران و عدم تخصیص تسهیلات لازم با وضعیت خاص اقتصادی کشور و افزایش سه برابری نرخ ارز هم زمان شده که این رقم در حال حاضر به ۱۵۰ میلیارد ریال افزایش یافته است.

همچنین طی سال جاری و سال گذشته تقریبا ۹۵ درصد ظرفیت سیلوهای ذخیره گندم خالی مانده است و حمایت‌های دولتی قول داده شده از روی کاغذ خارج نشده و جنبه عملی به خود نگرفته است، لذا تنها شریان درآمدی مجموعه که می‌تواند از تعطیلی کامل کارخانه و فرار سرمایه‌گذاران از منطقه جلوگیری کرده و آنها را مجاب به پیگیری تکمیل طرح کند، در حال قطع شدن است.

مشکل اشتغال جوانان این مرز و بوم و بخصوص این منطقۀ محروم بر کسی پوشیده نیست و عدم استفاده فوری و کامل از ظرفیت سیلوها و ندادن تسهیلات خاص جهت تکمیل کارخانه آرد در کوتاه مدت، امید مردم و جوانان شهر فیروزان و شهرستان نهاوند برای اشتغال را به یاس تبدیل خواهد نمود. علاوه بر این قطع شریان درآمدی شرکت به بلااستفاده ماندن و خاک خوردن سرمایه‌ای معادل ۵۰۰ میلیارد ریال که تاثیری اساسی بر بهره‌وری شهرستان نهاوند و غرب کشور دارد، منجر شده و آثار غمبار دیگری نظیر فرار سرمایه‌گذاران بخش خصوصی از مناطق محروم و عدم تمایل آنان به انجام سرمایه‌گذاری در این مناطق، شکست یک تعاونی و شکل‌گیری تصویری منفی از کار جمعی و تعاونی در کشور و ... را نیز در پی خواهد داشت.

اینک با استقرار دولت تدبیر و امید و سپردن ارکان اقتصادی و صنعتی کشور به پرچمداران تدبیر، همت و کارآفرینی، که امید را در دل‌های کارآفرینان و فعالان صنعتی و اقتصادی کشور زنده کرده است، مصرانه خواستار نگاه خاص به این طرح هستیم تا هدف جلوگیری از تعطیلی شرکت، بیکاری پرسنل فعلی و تکمیل و به بهره‌برداری رساندن کامل آن و جلوگیری از فرار سرمایه‌گذاران و کارآفرینان غیر بومی محقق شود. به این جهت، نیازمند یاری مسئولان و متولیان محترم جهت برداشتن دو گام اصلی هستیم:

اول: تخصیص سهمیه گندم وارداتی (حداقل به میزان ۴۰,۰۰۰ تن معادل ۶۶ درصد ظرفیت سیلوها) جهت حفظ شریان درآمدی شرکت از محل دریافت هزینه نگهداری و ذخیره آن و جلوگیری از تعطیلی شرکت و احیاء امید کلیه ذی‌نفعان، بخصوص سرمایه‌گذاران و پیش‌گیری از فرار آنان.

دوم: ارائه تسهیلات خاص از محل اعتبارات صندوق توسعه ملی به میزان ۱۵۰ میلیارد ریال جهت تکمیل طرح و بهره‌برداری کامل از کارخانه آرد و سایر تجهیزات. تخصیص این اعتبار با عنایت به عدم استفاده این شرکت از هیچ‌گونه تسهیلات بانکی از بدو تاسیس تاکنون، حداقل کاری است که ضمن حفظ امید کلیه ذی‌نفعان، می‌تواند سرمایه‌گذاران را جهت انجام سرمایه‌گذاری‌های جدید در منطقه و توسعه عدالت اجتماعی و اقتصادی ترغیب نموده و تحقق بخشی از آرزوهای مردم منطقه در کاهش بیکاری و شعارهای دولت مردان محترم باشد.