مسجدسلیمان؛ فقیرترین شهر ثروتمند ایران!

به دعوت جمعی از فعالان محیط زیست در خوزستان، از جمله انجمن دوستداران محیط زیست شهرستان مسجدسلیمان، جمعیت زنان مبارزه با آلودگی محیط زیست خوزستان و اداره کل آموزش و پرورش مسجدسلیمان، در شانزدهمین روز آبان 1392 به آن دیار رفتم تا در کارگاهی آموزشی برای بیش از 300 نفر از آموزگاران مقاطع ابتدایی و متوسطه‌ی آن دیار از شیوه‌ها و راهکارهایی سخن بگویم که پایبندی و کاربست آنها از طریق ایشان، می‌تواند جذابیت و اهمیت مفاهیم محیط زیستی را در نزد کودکان و نوجوانان دانش‌آموز افزایش دهد.

شهری که نخستین چاه نفت خاورمیانه را دارد؛ چنین فرجامی سزاوارش نیست!

اینکه مسئولین آموزش و پرورش یک شهرستان محروم که صدها کیلومتر با پایتخت فاصله دارد، اینگونه به ارایه‌ی آموزش‌های محیط‌زیستی پایبندی و اهمیت نشان می‌دهند؛ اینکه ظرفیت سالن بزرگ برگزارکننده‌ی کارگاه - سینمای هلال احمر شهرستان مسجد سلیمان - حتی ساعتی پیش از شروع مراسم کاملاً پر می‌شود و اینکه برخی از حاضرین با شور و اشتیاق و حرارت می‌گویند: چرا زودتر از اینها چنین کارگاهی را برگزار نکردید؟

همه و همه شایان تقدیر و بس امیدبخش بوده و نشان می‌دهد که چه ظرفیت بزرگ، ارزشمند و اشتیاق ستودنی به دانستن در آن دیار وجود دارد؛ به ویژه آنکه افزون بر آموزگاران و مدیران دولتی آموزش و پرورش، برخی از مقامات ارشد شهرستان از جمله رییس و برخی از نمایندگان شورای شهر و مسئولینی از فرمانداری و هلال احمر، شرکت نفت و ... در این کارگاه نیم‌روزه حاضر بودند. این مسأله به ویژه از آنجا حایز اهمیت است که مسجد سلیمان دارای کلکسیونی بی‌رقیب از اولین‌ها در سطح کشور و خاورمیانه است.

از جمله برخورداری از نخستین خط آهن خاورمیانه، نخستین کارخانه برق خاورمیانه، نخستین بیمارستان و مسکن مدرن خاورمیانه، نخستین چاه نفت خاورمیانه، نخستین فرودگاه کشور، نخستین ورزشگاه زمین چمن فوتبال کشور و ... حتی یک بستنی فروشی در این شهر دیدم به نام "پاپا بستنی" که به جرأت می‌توانم بگویم از نظر کیفیت ارایه‌ی محصول و طراحی آن، در مسجدسلیمان، بسی شگفت‌آور می‌نماید!

بنابراین انتظار می‌رود که با وجود چنین پشتوانه و زیرساخت‌های پرقدمتی و نیز بازرگانان ثروتمند و علاقه‌مندی، توجه به شاخص‌های توسعه انسانی و از جمله ملاحظات محیط زیستی هم در بین مردم و مدیران این شهر در شمار اولویت‌هایی درخور قرار داشته باشد. با این وجود، آنچه که شگفت‌آور می‌نمود، ظاهر نازیبای این شهر، آلودگی شدید معابر، فوران زباله - به ویژه در آبراهه‌ها و رودخانه‌های درون شهری، کمبود آب لوله‌کشی در استانی که 24 درصد آب کشور را در خود ظاهراً پذیرا است!

بوی بد ناشی از انتشار گاز، و در عین حال وجود کپسول‌های گاز و نبود لوله‌کشی این نهاده‌ی حیاتی در چنین شهری، آلودگی شدید ناشی از فعالیت کارخانه سیمان و حتی وجود توالت‌های روباز در برخی از معابر عمومی که متأسفانه به تأیید نمایندگان شورای شهر حاضر در کارگاه هم رسید!

به راستی چگونه چنین ناسازه‌ها (پارادوکس‌ها)ی شگفت‌آوری جز در مسجد سلیمان می‌تواند قابل رؤیت باشد؟ آن هم شهرستانی که پر از جاذبه‌های زیبای تاریخی و فرهنگی و طبیعی هم هست و آنگاه دارای یکی از بالاترین نرخ‌های بیکاری در استان خوزستان - پس از شادگان - هم هست.
امید که به مدد بالندگی و رشد آموزش‌های باکیفیت فرزندان امروز مسجدسلیمانی، بتوانیم شاهد بازگشت دوران شکوفایی و رونق به این ثروتمندترین شهر فقیر کشور باشیم.

باورم بر این است که اگر مردم در هر سرزمین و سکونتگاهی با ثروتی به نام دانایی تجهیز شوند، آن ثروت می‌تواند ریشه‌ی هر فقر و محرومیتی را بزداید. اگر بیداری مردم خوزستان و حساسیت درخور آنها نسبت به محیط زیست و منابع آب این دیار، سبب شد تا طرح‌های انتقال آب با مانعی دشوار برای اجرایی شدن، روبرو گردند؛ و اگر یوز ایرانی اینک در نزدیک‌ترین فاصله به جام جهانی قرار گرفته است، همه و همه ناشی از همین آموزه است که دانستن، خواستن می‌آورد و خواستن؛ توانستن است.

به سهم خود، دست همه‌ی سلحشورانی که در این جبهه به نبرد بر علیه نادانی برخواسته و بی‌منت می‌کوشند تا دانایی مردمان سرزمینی که دوستش دارند را افزون کنند، می‌بوسم و برایشان بسیار احترام قایل هستم؛ سلحشورانی که بخش عمده‌ای از آنها همین رکن چهارم دموکراسی - رسانه‌های مستقل و آزاد - را تشکیل می‌دهند.