دلیل علمی«گوگوری مگوری»گفتن و عسل‌شنیدن

گروه زندگی: آیا برایتان پیش آمده که در فضای عمومی صدای زوجی را بشنوید که همدیگر را با لحن بچگانه خطاب قرار داده و مانند کودک خردسال خودشان را برای دیگری لوس کنند؟ اگر اولین واکنشتان به این صحنه روی در هم کشیدن و فهرست کردن اختلالات روانی برای آن زوج دلداده است باید کمی در قضاوتتان تجدیدنظر کنید. مولوی چند قرن پیش گفت «چونک با کودک سر و کارم فتاد، هم زبان کودکان باید گشاد» اما بزرگ‌سالانی هم هستند که برای یک فرد خاص در زندگی‌شان گاهی اوقات «زبان کودکان» را انتخاب می‌کنند.
چرا این لحن و یا به اصطلاح (baby talk)، برای عده‌ای جذاب است؟
مطالعات نشان می‌دهد که تا حدود دوسوم زوج‌ها از صحبت‌های عاشقانه با لحن بچه‌گانه استفاده می‌کنند. بچه‌گانه صحبت کردن با معشوق ممکن است عجیب به نظر برسد و یا برای دیگران معذب کننده باشد، اما این عمل یک اختلال نیست.
چرا زوج‌ها این کار را انجام می‌دهند؟
ابتدا مهم است که بدانیم منظور از حرف زدن بچه‌گانه دقیقاً چیست. منظور زبانی نیست که نوزادان با آن با یکدیگر صحبت می‌کنند. منظور نازک کردن صدا به شکل اغراق‌آمیز و صحبت کردن با سرعت و لحن اغراق‌آمیزی است که والدین هنگام صحبت با بچه‌های کوچک خود از آن استفاده می‌کنند؛ چیزی که زبان‌شناسان آن را لحن «مادرانه» یا «والد» می‌نامند. به گفته پاتریشیا کول، متخصص گفتار و شنوایی، این سبک خاص صحبت کردن تعاملات اجتماعی با نوزادان را تسهیل می‌کند و به آن‌ها کمک می‌کند تا نحوه برقراری ارتباط را بیاموزند. این پدیده‌ای جهانی است و متکلمان در هر فرهنگ و هر زبانی هنگام برقراری ارتباط با نوزادان صدای خود را تغییر می‌دهند و در لحن خود اغراق می‌کنند. تحقیقات نشان داده است که این سبک صحبت کردن در واقع باعث آزاد شدن انتقال‌دهنده‌های عصبی می‌شود که نوزادان را به یادگیری تحریک می‌کند.
با این حال استفاده از این لحن در صحبت‌های عاشقانه، این سبک گفتار ربطی به یادگیری ندارد و بیشتر در مورد نشان دادن محبت است.
بر اساس تئوری تبادل محبت که توسط محقق ارتباطات کوری فلوید ارائه شده است، رفتارهای صوتی خاص نشان‌دهنده محبت است. این‌ها شامل استفاده از صدای نازک‌شده و زیر، لحن اغراق‌آمیز و صدای نرم و ملایم است؛ ویژگی‌هایی که اتفاقاً با نحوه صحبت اکثر مردم با نوزادان همپوشانی دارند. اما جنبه دیگری هم برای این پدیده وجود دارد: شکل‌گیری یک چشم‌انداز زبانی خاص که از بقیه جهان جدا شده است، فضایی برای ابراز احساسات زوج‌ها که عاری از پیچیدگی‌ها و آداب و رسوم مکالمات معمول بزرگ‌سالان است.
استفاده از ارتباطات کلامی «شخصی‌سازی‌شده» جنبه مهمی از دوستی‌های نزدیک و روابط عاشقانه است. این نوع مکالمات برای ناظر سومی که شنونده آن است، ممکن است ناخوشایند باشد؛ اما برای زوجین این نشانه‌ای از پیوند آن‌هاست، مرزی که آن‌ها را از بقیه متمایز می‌کند. نام‌های دوستانه مهرآمیز مانند «شیرینم»، «عسلم»، «کوچولوی من» و... نیز بخشی از این موضوع هستند و ثابت شده که استفاده از آن‌ها نشان‌دهنده رضایت بیشتر زوج‌ها از رابطه‌شان است. بنابراین درحالی‌که «آغون پاغون کردن» و غش و ضعف رفتن بزرگ‌سالان برای همدیگر ممکن است عجیب به نظر برسد، اما این رفتار در واقع نمایش یکی از ویژگی‌های انسانی درونی ما است.