طالبان بایدن را پیرمردی پر از اشتباه می‌داند

«ایمن دین» که زاده عربستان سعودی است، به مدت هشت سال برای سرویس اطلاعاتی انگلیس، جاسوسی می‌کرد، تا اینکه سرانجام در سال ۲۰۰۶ و به دنبال نشت اطلاعاتی آمریکا، هویتش فاش شد.
او اکنون در پادکستی جدید به فرایند افراطی و تندرو شدن خود و این مسئله می‌پردازد که چطور شکست‌های سیاست خارجه آمریکا در تصرف افغانستان به دست طالبان نقشی کلیدی داشت. او همچنین با اشاره به القاعده در دهه ۹۰ میلادی، گفت که فکرش را هم نمی‌کرده "گروهی از پناهجویان بتوانند مرگبارترین حمله تروریستی تاریخ جهان" را برنامه‌ریزی و اجرا کنند.
این جاسوس سابق که پس از فاش شدن هویتش به عنوان سخنگو و مشاور امنیتی مشغول به کار شد، بیان کرد که دونالد ترامپ، رئیس جمهوری سابق آمریکا در همان ابتدا می‌دانست که جنگ آمریکا در افغانستان شکست خورده است؛ ایمن دین دلیل این آگاهی و تشخیص ترامپ را شکست او در تجارت‌های دیگرش دانست و گفت، "او (ترامپ) تجارت‌های شکست‌خورده بسیاری داشت" و وقتی چیزی ثمربخش نبود، متوجه آن می‌شد.
وی افزود، این رئیس جمهوری سابق آمریکا، شرایط را به شکلی درست و همانگونه که بود، دید؛ یک "طرح پول‌سازی برای فساد آمریکا و افغانستان". در عین حال، او گفت که جو بایدن، رئیس جمهوری آمریکا در نگاه طالبان یک "پدربزرگ فرتوت" است که اشتباهات تاکتیکی بزرگی مرتکب می‌شود.
در نگاه این جاسوس سابق، اشتراک ترامپ و بایدن این بود که هر دو جنگ را آخرین گزینه می‌دانستند، اما تفاوت آنجا بود که ترامپ فردی قلدر بود که میل خود به قدرت را ثابت می‌کرد، اما بایدن یک "پدربزرگ ضعیفی" است که طالبان خیالش راحت بود که "مادر همه بمب‌ها" (بمب جی‌بی‌یو-۴۳/بی) را بر سرش خراب نمی‌کند، چرا که او را شخصی "بی‌آزار" می‌دانست.
به گفته او، اگر ترامپ در قدرت بود، "چندین بمب این چنینی بر سر طالبان می‌انداخت و آن‌ها را وادار به تخلیه کابل می‌کرد. اما بایدن مصداق بارز این ضرب المثل عربی است که شامش را به گربه می‌دهد و بیشتر از آن نیز تعارف می‌کند."
ایمن دین گفت: نخستین اشتباه بایدن، بازنگری در معاهده صلحی بود که ترامپ به امضا رسانده بود؛ وقتی مایک پومپئو، وزیر خارجه آمریکا در دولت ترامپ گفت که آمریکا باید از ماه مه از افغانستان خارج شود، می‌دانست دارد چه کاری می‌کند. مجاهدان، ‌نیروهایی فصلی هستند، آن‌ها در تابستان به عضویت طالبان در می‌آیند و در زمستان جدا می‌شوند، این بدین معناست که در آن زمان، نیروهای طالبان به یک چهارم کاهش می‌یافت و بهترین زمان برای خروج از افغانستان بود.