تاریخ انتشار : ۱۳۹۳/۰۳/۲۵ ساعت ۱۱:۳۱
کد مطلب : ۴۵۲۶۲
پایان حاشیه‌سازی؛مهمترین دغدغه روحانی
گروه سیاسی- رسانه ها: «حسن روحانی» دیروز در «جشن تولد» یک سالگی انتخاب خود به عنوان رییس جمهوری اسلامی ایران دو گام متفاوت برداشت.
در همین رابطه جواد دلیری در سرمقاله اعتماد نوشت: درگام نخست: «حسن روحانی» رودرروی اصحاب رسانه نشست: نشستی که هرچند از لحاظ کارکرد تفاوتی با گذشته نداشت، نه نشستی بود که پرسش چالشی مطرح شود نه محلی برای نقد صریح دولت اما با این حال رییس جمهور صریح و روشن برخی دیدگاه ها و دغدغه های خود را مطرح کرد. گفت که مهم ترین دغدغه اش پایان حاشیه سازی برای دولت است.
روحانی بار دیگر بر «تعامل و تعادل» تاکید ورزید تا نشان دهد همچنان دغدغه «افراط و تفریط» را دارد. او بدون آنکه «دلواپس» باشد از دلواپسی هایش گفت. امیدوارانه فهرستی از عملکرد دولتش در دو بخش اقتصاد و سیاست خارجی ارائه کرد. گفت که برای اشتغال برنامه دارد و آمار بیکاری را پایین می آورد. رشد اقتصادی را بالاخواهد برد. کنترل اسب سرکش تورم را از جمله اقدامات دولت خود دانست، نوید رفع نگرانی ها از موضوع درمان و بهداشت را داد و از تهیه منشور حقوق شهروندی و جلوگیری از نقض این حقوق خبر داد.
مذاکرات هسته یی هم محور دیگری از سخنان او بود. مهم ترین سخنانش درباره این بود «می توان به توافق رسید»، «شرایط قبل از مذاکرات تکرار نخواهد شد»، «دشمن تراشی نخواهیم کرد»، «رابطه خارجی ما با مذاکرات گره نخورده است»، «ما در مذاکرات اختلاف داریم اما در حق غنی سازی و لغو تحریم ها تفاهم داریم»، «اگر توافقی صورت گیرد، تحریم ها حتما باید برداشته شود.» آنچه اما اهمیت سخنان رییس جمهوری را دوچندان کرد، آنجا بود که او از سه دغدغه مهم سخن گفت: دغدغه هایی که با چاشنی توصیه، تذکر و تهدید همراه بود: دغدغه اول همراه یک توصیه بود، او منتقدان دولت را مجددا خطاب قرار داد که «جنگ روانی راه نیندازند»، «با شناسنامه نقد کنند» و «از پول بیت المال استفاده نکنند» با این حال او امیدوارانه از آینده سخن راند و حتی برای «کسانی» که به گفته او «با نگاه به پشت سر راه می روند» ابراز نگرانی کرد که «زمین می خورند.» در بیان دغدغه دوم صریح تر از گذشته متذکر شد که «نهادهای ملی نمی توانند اپوزیسیون دولت باشند، آنها کارشان کمک به دولت و ملت است.» او خود «نهادهای ملی» را معرفی کرد و از آنان خواست «کار حزبی» نکنند. سومین دغدغه با لحن تهدید همراه شد، گفت: «من یک سال حرفی نزدم اما در صورت ادامه خواهم گفت.»
تهدید روحانی، نشان از پیمانه دولت داشت که در حال پر شدن است: نه از نقد که از تخریب، نه از هجمه های رسانه یی که توفان دلواپسی های نهادی و ستادی. روحانی می خواهد که میان نقد و تخریب مرزی باشد، از تمام جریان های سیاسی می خواهد که آینده و موفقیت کشور را به گروکشی سیاسی در نهادهای ملی وا نگذارند. او از نقد خود نمی هراسد، رقیبان شناسنامه دارش را به احترام دعوت می کند و حرف آنها را می شنود، از تخریبی می هراسد که ریل قطار پیشرفت کشور را منهدم می کند. برای روحانی میان این دو تفاوت هاست. اما گام دوم. این تفاوت درست در رفتار صبح و ظهر رییس جمهور نمایان شد. در برابر تذکری که به تخریب ها داد، از همان سالن کنفرانس خبری به ضیافتی رفت که هفت رقیب انتخاباتی خود را دعوت کرده بود. یک ضیافت صمیمانه که در آن روحانی مشورت کرد، نقد شنید و انتقاد کرد و در پایان متحدانه با یکدیگر عکس یادگاری گرفتند که نشان از همدلی و وحدت در عین تفاوت دیدگاه و سلیقه باشد.
در گام دوم نشان داد که حیات، سلامت، پویایی و کارآمدی هر نهادی در گرو امکان نقد آن است. گشودن باب نقد و اقبال به ناقدان رسمی و شناسنامه دار نشان از درک حاجت به نقد است. نهادی که خود را حاجتمند به نقد ببیند، نقد را مغتنم و ناقدان را محترم می شمارد. از آن سو، نشاندن یک نهاد در حریمی فوق نقد و دورباش گفتن ناقدان و ناظران، علامت احساس استغنا و عدم حاجت به نقد و ناقدان است. روحانی چهره پیروز در انتخابات با دعوت رقیبان خود نشان داد که او هرگز نمی خواهد خود را از برکات نقد محروم کند، که در غیر آن انحطاط و انحراف خود را رقم زده است. او هر چند در نشست مطبوعاتی خود از نقد بدون شناسنامه ابراز نگرانی کرد اما با دعوت رقیبان منتقد خود که صریحا در این یک سال سخن گفته اند نشان داد که سلامت و پویایی نهاد دولت و شخص رییس جمهور، بر نحوه برخورد با ناقدان است. در بازاری که «نقد»، مرزهای سیال دارد و حدودی تعریف شده و اجماعی وجود ندارد که آن را از مقولاتی چون «وهن» و «تضعیف» بازشناسد، دادوستد کالای نقد، بسته به جهت گیری قدرت می تواند سهل یا مخاطره آمیز باشد.
در چنین وضعیتی که ناقدان خود را در دوراهی «پرهیز» و «دلیری» می بینند، تنها ناقدان دلیرند که راه نقد را برمی گزینند و تاوان محتمل آن را هم به جان می خرند. حاصل آنکه در این میان، آنکه با پذیرفتن اصل نقد و نهادینه کردن آن، حتی از توهین ها و افتراها چشم می پوشد، از برکات نقد نصیب می برد و آنکه در پی عقوبت اهل توهین و تضعیف، گاه ناقدان را هم عتاب می کند، خویشتن را محروم می سازد. اینچنین رییس جمهور نشان داد که میان نقد و تخریب مرز باریکی است. ناقد و منتقد شناسنامه دار قابل احترامند. این دو مرز باریکی است و بسزاست همه دعوت رییس جمهور را به رعایت این مرز باریک مغتنم شمارند.
روحانی بار دیگر بر «تعامل و تعادل» تاکید ورزید تا نشان دهد همچنان دغدغه «افراط و تفریط» را دارد. او بدون آنکه «دلواپس» باشد از دلواپسی هایش گفت. امیدوارانه فهرستی از عملکرد دولتش در دو بخش اقتصاد و سیاست خارجی ارائه کرد. گفت که برای اشتغال برنامه دارد و آمار بیکاری را پایین می آورد. رشد اقتصادی را بالاخواهد برد. کنترل اسب سرکش تورم را از جمله اقدامات دولت خود دانست، نوید رفع نگرانی ها از موضوع درمان و بهداشت را داد و از تهیه منشور حقوق شهروندی و جلوگیری از نقض این حقوق خبر داد.
مذاکرات هسته یی هم محور دیگری از سخنان او بود. مهم ترین سخنانش درباره این بود «می توان به توافق رسید»، «شرایط قبل از مذاکرات تکرار نخواهد شد»، «دشمن تراشی نخواهیم کرد»، «رابطه خارجی ما با مذاکرات گره نخورده است»، «ما در مذاکرات اختلاف داریم اما در حق غنی سازی و لغو تحریم ها تفاهم داریم»، «اگر توافقی صورت گیرد، تحریم ها حتما باید برداشته شود.» آنچه اما اهمیت سخنان رییس جمهوری را دوچندان کرد، آنجا بود که او از سه دغدغه مهم سخن گفت: دغدغه هایی که با چاشنی توصیه، تذکر و تهدید همراه بود: دغدغه اول همراه یک توصیه بود، او منتقدان دولت را مجددا خطاب قرار داد که «جنگ روانی راه نیندازند»، «با شناسنامه نقد کنند» و «از پول بیت المال استفاده نکنند» با این حال او امیدوارانه از آینده سخن راند و حتی برای «کسانی» که به گفته او «با نگاه به پشت سر راه می روند» ابراز نگرانی کرد که «زمین می خورند.» در بیان دغدغه دوم صریح تر از گذشته متذکر شد که «نهادهای ملی نمی توانند اپوزیسیون دولت باشند، آنها کارشان کمک به دولت و ملت است.» او خود «نهادهای ملی» را معرفی کرد و از آنان خواست «کار حزبی» نکنند. سومین دغدغه با لحن تهدید همراه شد، گفت: «من یک سال حرفی نزدم اما در صورت ادامه خواهم گفت.»
تهدید روحانی، نشان از پیمانه دولت داشت که در حال پر شدن است: نه از نقد که از تخریب، نه از هجمه های رسانه یی که توفان دلواپسی های نهادی و ستادی. روحانی می خواهد که میان نقد و تخریب مرزی باشد، از تمام جریان های سیاسی می خواهد که آینده و موفقیت کشور را به گروکشی سیاسی در نهادهای ملی وا نگذارند. او از نقد خود نمی هراسد، رقیبان شناسنامه دارش را به احترام دعوت می کند و حرف آنها را می شنود، از تخریبی می هراسد که ریل قطار پیشرفت کشور را منهدم می کند. برای روحانی میان این دو تفاوت هاست. اما گام دوم. این تفاوت درست در رفتار صبح و ظهر رییس جمهور نمایان شد. در برابر تذکری که به تخریب ها داد، از همان سالن کنفرانس خبری به ضیافتی رفت که هفت رقیب انتخاباتی خود را دعوت کرده بود. یک ضیافت صمیمانه که در آن روحانی مشورت کرد، نقد شنید و انتقاد کرد و در پایان متحدانه با یکدیگر عکس یادگاری گرفتند که نشان از همدلی و وحدت در عین تفاوت دیدگاه و سلیقه باشد.
در گام دوم نشان داد که حیات، سلامت، پویایی و کارآمدی هر نهادی در گرو امکان نقد آن است. گشودن باب نقد و اقبال به ناقدان رسمی و شناسنامه دار نشان از درک حاجت به نقد است. نهادی که خود را حاجتمند به نقد ببیند، نقد را مغتنم و ناقدان را محترم می شمارد. از آن سو، نشاندن یک نهاد در حریمی فوق نقد و دورباش گفتن ناقدان و ناظران، علامت احساس استغنا و عدم حاجت به نقد و ناقدان است. روحانی چهره پیروز در انتخابات با دعوت رقیبان خود نشان داد که او هرگز نمی خواهد خود را از برکات نقد محروم کند، که در غیر آن انحطاط و انحراف خود را رقم زده است. او هر چند در نشست مطبوعاتی خود از نقد بدون شناسنامه ابراز نگرانی کرد اما با دعوت رقیبان منتقد خود که صریحا در این یک سال سخن گفته اند نشان داد که سلامت و پویایی نهاد دولت و شخص رییس جمهور، بر نحوه برخورد با ناقدان است. در بازاری که «نقد»، مرزهای سیال دارد و حدودی تعریف شده و اجماعی وجود ندارد که آن را از مقولاتی چون «وهن» و «تضعیف» بازشناسد، دادوستد کالای نقد، بسته به جهت گیری قدرت می تواند سهل یا مخاطره آمیز باشد.
در چنین وضعیتی که ناقدان خود را در دوراهی «پرهیز» و «دلیری» می بینند، تنها ناقدان دلیرند که راه نقد را برمی گزینند و تاوان محتمل آن را هم به جان می خرند. حاصل آنکه در این میان، آنکه با پذیرفتن اصل نقد و نهادینه کردن آن، حتی از توهین ها و افتراها چشم می پوشد، از برکات نقد نصیب می برد و آنکه در پی عقوبت اهل توهین و تضعیف، گاه ناقدان را هم عتاب می کند، خویشتن را محروم می سازد. اینچنین رییس جمهور نشان داد که میان نقد و تخریب مرز باریکی است. ناقد و منتقد شناسنامه دار قابل احترامند. این دو مرز باریکی است و بسزاست همه دعوت رییس جمهور را به رعایت این مرز باریک مغتنم شمارند.
