تاریخ انتشار : ۱۳۹۷/۰۲/۰۲ ساعت ۱۲:۳۶
کد مطلب : ۱۴۸۲۵۱
صراحت یا خستگی؟
محمد توکلی
رییس‌جمهور روز گذشته در جمع مدیرانش صریح‌تر از همیشه بود و از آنان گلایه کرد که چرا چند وقتی است روزه سکوت گرفته اید؟ از آن‌ها پرسید از چه چیزی و چه کسی می‌ترسید؟ از آن‌ها خواست که اگر از نامه‌ها و تلفن‌های تهدیدآمیز واهمه دارند، میزهایشان را رها کنند که نشستن بر کرسی خدمت با چنین‌ترس هایی حرام است. حسن روحانی در گذشته نیز چنین صراحتی را نشان داده بود اما این بار یک تفاوت اساسی داشت؛ در گذشته ادبیات صریح و سخنان نیش دار او خطاب به مخالفانش و از پس از روی کارآمدن دونالد‌ترامپ گاهی هم در اعتراض به سیاست‌های آمریکا بود اما این بار مخاطب سخنان صریح روحانی مدیران ارشد دولتی بودند، مدیرانی که قرار بود یار رییس جمهور در اجرای وعده هایش باشند اما ظاهرا باری بر دوشش شده اند!
کمی که به عقب‌تر بازگردیم و روزهای انتخاب کابینه دوازدهم را به خاطر بیاوریم یک جمله روحانی همچنان شنیدنی است و آن اینکه «بعضی مدیران دولتی در حمایت دولت پاشنه گیوه‌شان خوابیده بود و پاشنه را ورنکشیدند و لخ‌لخ کردند» حالا پس از گذشت حدود یک سال از آغاز به کار دولت دوازدهم ظاهرا دوباره «پاشنه ورنکشیده ها» داد آقای رییس جمهور را درآورده‌اند تا او ادبیات صریحش را خطاب به مدیران‌ترسوی پیرامونش به کار بندد.
صراحت روحانی در روز گذشته روی دیگری هم دارد و آن خستگی است. رییس جمهوری که آمارهای اقتصادی را در تمام این پنج سال با دقت و بدون کمک گرفتن از یادداشت‌های در اختیارش در گفتگوهای مختلف تلویزیونی و مطبوعاتی به شکل فی البداهه مطرح می‌کرد آمار 200هزار شغل در فضای مجازی را به اشتباه 2میلیون شغل اعلام کرد. اتفاقی که با اطلاعیه دفتر رییس جمهور اصلاح شد اما نشان از خستگی رییس دولت دارد. آنچه از خستگی می‌گوییم لزوما به معنا خستگی جسمی حاصل از فعالیت‌های او در مقام رییس جمهور نیست بلکه مشکل خستگی روحی از فشارها و عدم همراهی هایی است که ظاهرا کار را برای او سخت‌تر از همیشه کرده است.
هنگامی که او با عصبانیت و با ادبیاتی صریح از مدیرانش می‌خواهد که اگر می‌ترسند بروند یک نوع اعتراف هم در آن نهفته است؛ اعتراف به اینکه «پاشنه ورنکشیده ها» همچنان کرسی‌های هیئت دولت را اشغال کرده‌اند و به جای آن که در پی اجرای وعده‌های حسن روحانی به مردم باشند در پی اجرای خواسته‌های دیگرانی هستند که ممکن است عدم پاسخ مثبت به خواسته هایشان باعث ایجاد‌ترس در این مدیران و استعفای اجباری‌شان شود!
به نظر می‌آید که لازم است آقای رییس جمهور در کنار انتقاد و اعتراض صریح به مدیران دولتی ناهمراه از پشت‌تریبون‌ها در عمل نیز برخی از این افراد را که بارها عدم همراهی خود با سیاست‌های اعلامی دولت اعتدال را در صحنه عمل نشان داده‌اند از گردونه مدیریت اجرایی کشور حذف کند تا به همان جایی بروند که «چرتکه می‌اندازند که باید چند سال دیگر به چه مسئولیتی بروند»
و مطلب آخر؛ شاید لازم است آقای رییس جمهور هم به بخشی از صحبت‌های صریح آقای رییس جمهور در روز گذشته درباره دوری از‌ترس و شفافیت با مردم و سخن گفتن با جامعه توجه نشان دهند!
رییس‌جمهور روز گذشته در جمع مدیرانش صریح‌تر از همیشه بود و از آنان گلایه کرد که چرا چند وقتی است روزه سکوت گرفته اید؟ از آن‌ها پرسید از چه چیزی و چه کسی می‌ترسید؟ از آن‌ها خواست که اگر از نامه‌ها و تلفن‌های تهدیدآمیز واهمه دارند، میزهایشان را رها کنند که نشستن بر کرسی خدمت با چنین‌ترس هایی حرام است. حسن روحانی در گذشته نیز چنین صراحتی را نشان داده بود اما این بار یک تفاوت اساسی داشت؛ در گذشته ادبیات صریح و سخنان نیش دار او خطاب به مخالفانش و از پس از روی کارآمدن دونالد‌ترامپ گاهی هم در اعتراض به سیاست‌های آمریکا بود اما این بار مخاطب سخنان صریح روحانی مدیران ارشد دولتی بودند، مدیرانی که قرار بود یار رییس جمهور در اجرای وعده هایش باشند اما ظاهرا باری بر دوشش شده اند!
کمی که به عقب‌تر بازگردیم و روزهای انتخاب کابینه دوازدهم را به خاطر بیاوریم یک جمله روحانی همچنان شنیدنی است و آن اینکه «بعضی مدیران دولتی در حمایت دولت پاشنه گیوه‌شان خوابیده بود و پاشنه را ورنکشیدند و لخ‌لخ کردند» حالا پس از گذشت حدود یک سال از آغاز به کار دولت دوازدهم ظاهرا دوباره «پاشنه ورنکشیده ها» داد آقای رییس جمهور را درآورده‌اند تا او ادبیات صریحش را خطاب به مدیران‌ترسوی پیرامونش به کار بندد.
صراحت روحانی در روز گذشته روی دیگری هم دارد و آن خستگی است. رییس جمهوری که آمارهای اقتصادی را در تمام این پنج سال با دقت و بدون کمک گرفتن از یادداشت‌های در اختیارش در گفتگوهای مختلف تلویزیونی و مطبوعاتی به شکل فی البداهه مطرح می‌کرد آمار 200هزار شغل در فضای مجازی را به اشتباه 2میلیون شغل اعلام کرد. اتفاقی که با اطلاعیه دفتر رییس جمهور اصلاح شد اما نشان از خستگی رییس دولت دارد. آنچه از خستگی می‌گوییم لزوما به معنا خستگی جسمی حاصل از فعالیت‌های او در مقام رییس جمهور نیست بلکه مشکل خستگی روحی از فشارها و عدم همراهی هایی است که ظاهرا کار را برای او سخت‌تر از همیشه کرده است.
هنگامی که او با عصبانیت و با ادبیاتی صریح از مدیرانش می‌خواهد که اگر می‌ترسند بروند یک نوع اعتراف هم در آن نهفته است؛ اعتراف به اینکه «پاشنه ورنکشیده ها» همچنان کرسی‌های هیئت دولت را اشغال کرده‌اند و به جای آن که در پی اجرای وعده‌های حسن روحانی به مردم باشند در پی اجرای خواسته‌های دیگرانی هستند که ممکن است عدم پاسخ مثبت به خواسته هایشان باعث ایجاد‌ترس در این مدیران و استعفای اجباری‌شان شود!
به نظر می‌آید که لازم است آقای رییس جمهور در کنار انتقاد و اعتراض صریح به مدیران دولتی ناهمراه از پشت‌تریبون‌ها در عمل نیز برخی از این افراد را که بارها عدم همراهی خود با سیاست‌های اعلامی دولت اعتدال را در صحنه عمل نشان داده‌اند از گردونه مدیریت اجرایی کشور حذف کند تا به همان جایی بروند که «چرتکه می‌اندازند که باید چند سال دیگر به چه مسئولیتی بروند»
و مطلب آخر؛ شاید لازم است آقای رییس جمهور هم به بخشی از صحبت‌های صریح آقای رییس جمهور در روز گذشته درباره دوری از‌ترس و شفافیت با مردم و سخن گفتن با جامعه توجه نشان دهند!
