تاریخ انتشار : ۱۳۹۷/۰۲/۱۹ ساعت ۱۳:۴۷
کد مطلب : ۱۴۹۸۱۶
«رضاشاه» مریخی و تشت رسوایی ما!
مهدی نورمحمدزاده
رضاشاه پهلوی، مریخی و ناشناخته نیست اما سرودن مرثیه‌های سوزناک، واکنشی انفعالی است در برابر برخی خطاها و ناهنجاری‌های دوره حاضر که متاسفانه تمامی هم ندارد. به نظر این قلم، علم شدن جسد مومیایی رضاشاه، نهیب پرمعنایی است برای همه ما، که یادمان رفته است:
1- مردم ناراضی و معترض، دنبال اسطوره‌سازی از گذشته‌ها می‌روند. وقتی وضعیت اقتصاد و سیاست و فرهنگ امروز، خوب نباشد، خیلی‌ها دل خوش می‌کنند به گفتن و شنیدن روایت‌های مجعول تاریخی تا دردهای خودشان را تسکین دهند.
2- مواجهه صدا و سیما و رسانه‌های رسمی ما با تاریخ و شخصیت‌های تاریخی، سیاست زده و دور از واقعیت است. سالهاست که در تلویزیون ما، تاریخ پهلوی‌ها به عنوان دوران سیاهی مطلق روایت می‌شود، گویی که هیچ نقطه روشنی در کارنامه پهلوی‌ها نبوده است. حتی اگر رضاشاه بانی راه آهن سراسری ایران بوده، حتما نیت سوء‌ای داشته و قصدش اتصال یگان‌های ارتش به همدیگر بوده است! جالبتر اینکه ما گاهی تاریخ انقلاب را هم به تناسب اوضاع و احوال زمانه، سانسور و ویرایش می‌کنیم. در مستندهای تاریخ انقلاب سالهای اخیر، دیگر خبری از نقش پررنگ و تاریخی آقایان هاشمی و منتظری و طالقانی در حوادث دوران انقلاب نیست!
3- تاریخ، عرصه نسبیت است و قضاوت‌های مطلق و منطق «صفر و یک» در آن معنا ندارد. رضاشاه هم به عنوان یک شخصیت تاریخی، بر اساس متون و اسناد تاریخی به جا مانده قابل نقد و قضاوت است. چه لزومی دارد برای تخریب رضاشاه، پا را از تاریخ فراتر بگذاریم و با منطق‌های ماورایی و علوم غریبه از عذاب جهنمی رضاشاه در عالم برزخ، داستان سرایی کنیم؟
4- حالا کارمان به جایی رسیده که از يك مومیایی هم می‌ترسیم! واقعا نمی‌دانم این همه پنهان کاری در مورد کشف جسد مومیایی شده و دفن مخفیانه آن چه توجیهی دارد؟ آن مومیایی، رضاشاه باشد یا نباشد، چندان مهم نیست. مهم اعتماد مردمی است که با چنین پنهان کاری و تناقض گویی‌های عجیب و غریب مسئولان از بین می‌رود. مردم بی اعتماد هم، به جای آینده به گذشته‌ها خیره می‌شوند و ...!
رضاشاه پهلوی، مریخی و ناشناخته نیست اما سرودن مرثیه‌های سوزناک، واکنشی انفعالی است در برابر برخی خطاها و ناهنجاری‌های دوره حاضر که متاسفانه تمامی هم ندارد. به نظر این قلم، علم شدن جسد مومیایی رضاشاه، نهیب پرمعنایی است برای همه ما، که یادمان رفته است:
1- مردم ناراضی و معترض، دنبال اسطوره‌سازی از گذشته‌ها می‌روند. وقتی وضعیت اقتصاد و سیاست و فرهنگ امروز، خوب نباشد، خیلی‌ها دل خوش می‌کنند به گفتن و شنیدن روایت‌های مجعول تاریخی تا دردهای خودشان را تسکین دهند.
2- مواجهه صدا و سیما و رسانه‌های رسمی ما با تاریخ و شخصیت‌های تاریخی، سیاست زده و دور از واقعیت است. سالهاست که در تلویزیون ما، تاریخ پهلوی‌ها به عنوان دوران سیاهی مطلق روایت می‌شود، گویی که هیچ نقطه روشنی در کارنامه پهلوی‌ها نبوده است. حتی اگر رضاشاه بانی راه آهن سراسری ایران بوده، حتما نیت سوء‌ای داشته و قصدش اتصال یگان‌های ارتش به همدیگر بوده است! جالبتر اینکه ما گاهی تاریخ انقلاب را هم به تناسب اوضاع و احوال زمانه، سانسور و ویرایش می‌کنیم. در مستندهای تاریخ انقلاب سالهای اخیر، دیگر خبری از نقش پررنگ و تاریخی آقایان هاشمی و منتظری و طالقانی در حوادث دوران انقلاب نیست!
3- تاریخ، عرصه نسبیت است و قضاوت‌های مطلق و منطق «صفر و یک» در آن معنا ندارد. رضاشاه هم به عنوان یک شخصیت تاریخی، بر اساس متون و اسناد تاریخی به جا مانده قابل نقد و قضاوت است. چه لزومی دارد برای تخریب رضاشاه، پا را از تاریخ فراتر بگذاریم و با منطق‌های ماورایی و علوم غریبه از عذاب جهنمی رضاشاه در عالم برزخ، داستان سرایی کنیم؟
4- حالا کارمان به جایی رسیده که از يك مومیایی هم می‌ترسیم! واقعا نمی‌دانم این همه پنهان کاری در مورد کشف جسد مومیایی شده و دفن مخفیانه آن چه توجیهی دارد؟ آن مومیایی، رضاشاه باشد یا نباشد، چندان مهم نیست. مهم اعتماد مردمی است که با چنین پنهان کاری و تناقض گویی‌های عجیب و غریب مسئولان از بین می‌رود. مردم بی اعتماد هم، به جای آینده به گذشته‌ها خیره می‌شوند و ...!
