تاریخ انتشار : ۱۳۹۷/۰۳/۲۵ ساعت ۰۹:۳۸
کد مطلب : ۱۵۲۲۰۸
جناب رئيسجمهور شما هم نظر بدهيد!
گروه سياسي: عيسي سحرخيز- فعال رسانه‌اي اصلاح‌طلب در نقدي در كانال تلگرامي‌اش نوشت: جناب رئيس جمهور خود بهتر از هركس مي‌دانيد كه تنها آن گاه "رسانه ي شايعه"، "رسانه‌هاي بي نام و نشان" و از همه مهمتر "رسانه‌هاي بيگانه" به "مرجع" خبري مردم و افكار عمومي تبديل مي‌شوند كه دولتي دست بسته و الكن سركار باشد و حكومت نيز هر روز بيشتر مشروعيت و مقبوليت خود را نزد ملت از دست بدهد.
جناب روحانی درست مي‌فرمائيد كه "امروز مشکل اصلی ما، مشکل اقتصادی، فرهنگی و یا امنیتی نیست، بلکه مشکل اصلی امروز ما جنگ روانی است. بزرگترین غم برای یک ملت زمانی است که رسانه‌های بیگانه مرجع او باشند. در کمتر جایی دیده‌ام که یک ملت اینگونه به رسانه‌های بیرونی اعتنا کنند..."، اما به اين نكته عنايت كنيد كه "این وضعیت" زماني مي‌تواند "اصلاح شود و رسانه‌های داخلی مرجع اطلاع‌رسانی به مردم باشند" كه امكان انتشار مطبوعات آزاد و مستقل فراهم باشد و روزنامه نگاران ايران تنها آزادي پيش از بيان و نوشتن نداشته باشند و پس از آن جاي شان در گوشه‌هاي زندان ها باشد.
وقتي مي‌توان چون ارديبهشت ٧٩ در يك شب، به صورت فله اي بيش از ٢٠ نشريه، به ويژه روزنامه‌هاي كثير الانتشار كشور را توقيف و مديران، سردبيران و نويسندگان آن ها را دستگير كرد، يا چون خرداد ٨٨ روزنامه نگاران را همراه با فعالان سياسي و كنشگران اجتماعي و... گله اي روانه ي بازداشتگاه‌هاي شناخته شده و بي نام و نشان كرد، شما نظر بدهيد مي‌شود سانسور و خودسانسوري بر كشور حاكم نشود و مردم چشم و گوش به سمت "رسانه‌هاي بيگانه" و "رسانه‌هاي بيروني" نداشته باشند؟
هيچ از خود پرسيده ايد چرا يك باره تيراژ و شمارگان نشريات كشور كه در سال‌هاي اول رياست جمهوري سيد محمد خاتمي از ميانگين روزانه ١/٢ ميليون نسخه قبل از دوران اصلاحات، به روزي ٣/٥ ميليون نسخه رسيده بود، پس از توقيف فله اي روزنامه ها روند نزولي يافت، به گونه اي كه اكنون با وجود تعداد اسمي فراوان شمارگان آن ها به زير يك ميليون نسخه افت كرده است؟ هيچگاه از مسئولان ذيربط در وزارت ارشاد خواسته ايد ميزان تيراژ واقعي روزنامه‌هاي سراسري را اعلام كنند و بگويند از آن نشريات ميليوني و نيم ميليوني چه تعداد باقي مانده اند يا چرا تيراژ صدهزار و حتي ده هزار نسخه در روز اغلب دست نيافتني شده است؟
هيچ مي‌دانيد كه تنها آن زمان بود كه "رسانه‌های داخلی" مطلوب شما، حرف اول را در توليد خبر و گزارش و تحليل و تفسير داشتند و " رسانه‌هاي بيگانه" منفور شما اغلب مطالب دست اول را به نقل از آن ها منتشر مي‌كردند؛ منظورم زماني است كه "رسانه‌های دارای نام و نشان" حرف اول را مي‌زدند و جايي براي جولان دادن "رسانه‌های بی نام و نشان" نبود؟ پاسخ اين چرايي ها را از آن هايي بپرسيد كه به قول خودشان شرايط را چنان سخت مي‌دانستند كه به خود اجازه مي‌دادند با دست‌هاي (....)- بدون آن كه تخصص يا صلاحيت لازم از داشته باشند- وارد اتاق عمل شوند و مطبوعات مستقل و اصلاح طلب را زير تيغ جراحي قيمه قيمه كنند؛ از همان هايي كه در دوران انتخابات ٨٨ ايران را بزرگترين زندان روزنامه نگاران جهان كردند و بسياري از مطبوعاتي‌هاي "داراي نام و نشان" را از كشور فراري دادند.
جناب رئيس جمهور تا چنين شرايطي در كشور حاكم است شما نمي توانيد از روزنامه نگاران و اهالي مطبوعات بخواهيد براي تبديل شدن دوباره به "مرجع اصلي خبر" تلاش كنند يا به رقابت با رسانه‌هاي بيگانه بپردازند. بله مي‌توانيد بگوئيد كه "بزرگترین غم برای یک ملت زمانی است که رسانه‌های بیگانه مرجع او باشند. در کمتر جایی دیده‌ام که یک ملت اینگونه به رسانه‌های بیرونی اعتنا کنند"، اما نمي توانيد دستور دهيد كه "این وضعیت باید اصلاح شود و رسانه‌های داخلی مرجع اطلاع‌رسانی به مردم باشند"، چون دست خودتان هم براي رسيدن به اين هدف بسته است.
نمي خواهم در روز عيد، آيه ي ياس بخوانم و بيش از اين مردم را نااميد نكنم، اما نمي توانم نگويم كه اگر حرف مردم، حرف صندوق‌هاي راي بود و اگر رئيس جمهور منتخب شان دست بسته نبود، مسلما اكنون چنين وضعيتي در ايران حكمفرما نبود: سال ها پشت سر هم از رويدادهاي خونين سال ٨٨ بگذرد، اما وعده‌هاي انتخاباتي اول براي آزادي رهبران جنبش سبز عملي نشود؛ همانگونه كه سالروزهاي ٢٢ خرداد سپري شدند، عيدهاي نوروز و فطر و...آمدند و رفتند، اما وعده‌هاي انتخاباتي دوم نيز براي پايان حصر خانگي بانو رهنورد، ميرحسين موسوي و شيخ مهدي كروبي يا ديگر زندانيان سياسي عقيدتي چون نرگس محمدي و عبدالفتاح سلطاني عملي كه نشد هيچ، باز نسرين ستوده را از خانه اولش به خانه دوم، اوين منتقل كردند!
نامزد شكست خورده انتخابات رياست‌جمهوري دستور دهد كه رئيس جمهور پيشين حق خروج از خانه براي حضور در مراسمي چون حضور در "نهمین دوره جایزه اخلاق و نیایش" و اعطاي تقديرنامه ها و جوايز " چهره‌های هنری، مذهبی، علمی، اجتماعی و فرهنگی برگزیده هیات داوران" را كه خود يكي از اعضاي آن است ، ندارد! دادگاه ویژه روحانیت با ارسال نامه ای با امضای دادستان ویژه روحانیت ابراهیم رییسی به منزل سید محمد خاتمی به وی ابلاغ كندکه به مدت ٣ ماه نباید در هیچ مراسم سیاسی و تبلیغی شرکت کند.
محبوب‌ترين رئيس جمهور كشور بر اساس این حکم، از هرگونه حضور در جلسات، سالن‌ها، همایش‌ها، مراسمات هنری، از قبیل تئاتر، کنسرت، و همینطور حضور در محافل مختلف غیرخانوادگی حتی در جلسات خصوصی منع شود. بعد هم كه پای شورای امنیت به این موضوع كشيده شد و مهلت سه ماهه به پايان رسيد باز در بر همان پاشنه بچرخد و (......)، در موارد مختلف مانع خروج سيد محمد خاتمی از خانه اش شوند و رئیس جمهور اصلاحات حتی نتواند در مراسمي چون تشییع جنازه آیت الله هاشمی رفسنجانی شركت كند. با توجه به اين نكات، ما اصحاب رسانه كه هيچ، شما جناب روحاني به عنوان رئيسجمهور،"نظر بدهید که آیا این دستاورد دولت با وجود مخالفت‌های فراوان و سنگین، کار بزرگی نبوده است."؟!
جناب روحانی درست مي‌فرمائيد كه "امروز مشکل اصلی ما، مشکل اقتصادی، فرهنگی و یا امنیتی نیست، بلکه مشکل اصلی امروز ما جنگ روانی است. بزرگترین غم برای یک ملت زمانی است که رسانه‌های بیگانه مرجع او باشند. در کمتر جایی دیده‌ام که یک ملت اینگونه به رسانه‌های بیرونی اعتنا کنند..."، اما به اين نكته عنايت كنيد كه "این وضعیت" زماني مي‌تواند "اصلاح شود و رسانه‌های داخلی مرجع اطلاع‌رسانی به مردم باشند" كه امكان انتشار مطبوعات آزاد و مستقل فراهم باشد و روزنامه نگاران ايران تنها آزادي پيش از بيان و نوشتن نداشته باشند و پس از آن جاي شان در گوشه‌هاي زندان ها باشد.
وقتي مي‌توان چون ارديبهشت ٧٩ در يك شب، به صورت فله اي بيش از ٢٠ نشريه، به ويژه روزنامه‌هاي كثير الانتشار كشور را توقيف و مديران، سردبيران و نويسندگان آن ها را دستگير كرد، يا چون خرداد ٨٨ روزنامه نگاران را همراه با فعالان سياسي و كنشگران اجتماعي و... گله اي روانه ي بازداشتگاه‌هاي شناخته شده و بي نام و نشان كرد، شما نظر بدهيد مي‌شود سانسور و خودسانسوري بر كشور حاكم نشود و مردم چشم و گوش به سمت "رسانه‌هاي بيگانه" و "رسانه‌هاي بيروني" نداشته باشند؟
هيچ از خود پرسيده ايد چرا يك باره تيراژ و شمارگان نشريات كشور كه در سال‌هاي اول رياست جمهوري سيد محمد خاتمي از ميانگين روزانه ١/٢ ميليون نسخه قبل از دوران اصلاحات، به روزي ٣/٥ ميليون نسخه رسيده بود، پس از توقيف فله اي روزنامه ها روند نزولي يافت، به گونه اي كه اكنون با وجود تعداد اسمي فراوان شمارگان آن ها به زير يك ميليون نسخه افت كرده است؟ هيچگاه از مسئولان ذيربط در وزارت ارشاد خواسته ايد ميزان تيراژ واقعي روزنامه‌هاي سراسري را اعلام كنند و بگويند از آن نشريات ميليوني و نيم ميليوني چه تعداد باقي مانده اند يا چرا تيراژ صدهزار و حتي ده هزار نسخه در روز اغلب دست نيافتني شده است؟
هيچ مي‌دانيد كه تنها آن زمان بود كه "رسانه‌های داخلی" مطلوب شما، حرف اول را در توليد خبر و گزارش و تحليل و تفسير داشتند و " رسانه‌هاي بيگانه" منفور شما اغلب مطالب دست اول را به نقل از آن ها منتشر مي‌كردند؛ منظورم زماني است كه "رسانه‌های دارای نام و نشان" حرف اول را مي‌زدند و جايي براي جولان دادن "رسانه‌های بی نام و نشان" نبود؟ پاسخ اين چرايي ها را از آن هايي بپرسيد كه به قول خودشان شرايط را چنان سخت مي‌دانستند كه به خود اجازه مي‌دادند با دست‌هاي (....)- بدون آن كه تخصص يا صلاحيت لازم از داشته باشند- وارد اتاق عمل شوند و مطبوعات مستقل و اصلاح طلب را زير تيغ جراحي قيمه قيمه كنند؛ از همان هايي كه در دوران انتخابات ٨٨ ايران را بزرگترين زندان روزنامه نگاران جهان كردند و بسياري از مطبوعاتي‌هاي "داراي نام و نشان" را از كشور فراري دادند.
جناب رئيس جمهور تا چنين شرايطي در كشور حاكم است شما نمي توانيد از روزنامه نگاران و اهالي مطبوعات بخواهيد براي تبديل شدن دوباره به "مرجع اصلي خبر" تلاش كنند يا به رقابت با رسانه‌هاي بيگانه بپردازند. بله مي‌توانيد بگوئيد كه "بزرگترین غم برای یک ملت زمانی است که رسانه‌های بیگانه مرجع او باشند. در کمتر جایی دیده‌ام که یک ملت اینگونه به رسانه‌های بیرونی اعتنا کنند"، اما نمي توانيد دستور دهيد كه "این وضعیت باید اصلاح شود و رسانه‌های داخلی مرجع اطلاع‌رسانی به مردم باشند"، چون دست خودتان هم براي رسيدن به اين هدف بسته است.
نمي خواهم در روز عيد، آيه ي ياس بخوانم و بيش از اين مردم را نااميد نكنم، اما نمي توانم نگويم كه اگر حرف مردم، حرف صندوق‌هاي راي بود و اگر رئيس جمهور منتخب شان دست بسته نبود، مسلما اكنون چنين وضعيتي در ايران حكمفرما نبود: سال ها پشت سر هم از رويدادهاي خونين سال ٨٨ بگذرد، اما وعده‌هاي انتخاباتي اول براي آزادي رهبران جنبش سبز عملي نشود؛ همانگونه كه سالروزهاي ٢٢ خرداد سپري شدند، عيدهاي نوروز و فطر و...آمدند و رفتند، اما وعده‌هاي انتخاباتي دوم نيز براي پايان حصر خانگي بانو رهنورد، ميرحسين موسوي و شيخ مهدي كروبي يا ديگر زندانيان سياسي عقيدتي چون نرگس محمدي و عبدالفتاح سلطاني عملي كه نشد هيچ، باز نسرين ستوده را از خانه اولش به خانه دوم، اوين منتقل كردند!
نامزد شكست خورده انتخابات رياست‌جمهوري دستور دهد كه رئيس جمهور پيشين حق خروج از خانه براي حضور در مراسمي چون حضور در "نهمین دوره جایزه اخلاق و نیایش" و اعطاي تقديرنامه ها و جوايز " چهره‌های هنری، مذهبی، علمی، اجتماعی و فرهنگی برگزیده هیات داوران" را كه خود يكي از اعضاي آن است ، ندارد! دادگاه ویژه روحانیت با ارسال نامه ای با امضای دادستان ویژه روحانیت ابراهیم رییسی به منزل سید محمد خاتمی به وی ابلاغ كندکه به مدت ٣ ماه نباید در هیچ مراسم سیاسی و تبلیغی شرکت کند.
محبوب‌ترين رئيس جمهور كشور بر اساس این حکم، از هرگونه حضور در جلسات، سالن‌ها، همایش‌ها، مراسمات هنری، از قبیل تئاتر، کنسرت، و همینطور حضور در محافل مختلف غیرخانوادگی حتی در جلسات خصوصی منع شود. بعد هم كه پای شورای امنیت به این موضوع كشيده شد و مهلت سه ماهه به پايان رسيد باز در بر همان پاشنه بچرخد و (......)، در موارد مختلف مانع خروج سيد محمد خاتمی از خانه اش شوند و رئیس جمهور اصلاحات حتی نتواند در مراسمي چون تشییع جنازه آیت الله هاشمی رفسنجانی شركت كند. با توجه به اين نكات، ما اصحاب رسانه كه هيچ، شما جناب روحاني به عنوان رئيسجمهور،"نظر بدهید که آیا این دستاورد دولت با وجود مخالفت‌های فراوان و سنگین، کار بزرگی نبوده است."؟!
