نترسيد؛ وينگادا خارجي‌است، دارش‌ نمي‌زنند

مربی سابق تیم های برق شیراز و استقلال درباره تيم ملي اميد در اينچوئن می‌ گوید: اول از هر چیزی باید بگویم که شکست آدم را ناراحت می‌ کند و این طبیعی است اما بدتر از باخت این است که احساس کنی تیمی با لباس ایران طوری بازی کند که جا برای اما و اگر بماند. درست است که فوتبال در شرق آسیا پیشرفت کرده اما اینکه ما برویم آنجا و 4ـ 1 از ویتنام ببازیم با هیچ متر و معیاری قابل تحمل نیست. من مدام فکر می‌ کنم که احترام ویتنامی ها سر جای خودش اما کاپیتان تیم ما چند برابر همه تیم ویتنام از فوتبال پول درآورده؟ این بچه ها البته جوان هستند اما باید از همین سن و سال طوری باشند که شکست دردشان بدهد و طوری باشد که مدت ها سرشان را بالا نکنند. ما اگر بودیم حتما اوضاع همین بود اما این بچه ها را نمی دانم.

شرفی ادامه می‌ دهد: باید ارزش این پیراهن را به همه یادآوری کرد. این پیراهنی است که تن آدم های خیلی بزرگ رفته. حتی یادم هست در همین تیم امید علی دایی باشگاه خارجی اش را ول می‌ کرد و می‌ آمد برای بازی. حسابش را بکنید بازیکنی در آن سطح اینجور تعصب به پیراهن دارد اما فکر می‌ کنم برای این اردو بازیکنان خیلی سخت حاضر شدند به جمع اضافه شوند. البته همه اش هم این نیست، شاید آنها اولویت های مهمتری دارند و ذهنشان درگیر چیزهای دیگری است. آیا در تشکیلات فوتبال ما کسی هست که به آنها یادآوری کند همین علی دایی و هم دوره ای های او مثل یحیی گل‌محمدی با این پیراهن قهرمان آسیا شده اند؟ آیا تصورش را می‌ کردید تیمی با علی دایی 4 گل از ویتنام بخورد؟ شرفی در پايان گفت: از نظر شخصی تیم امید از این جنبه متاسفم کرد. اینکه فکر کردم کسی بابت شکست اشک نمی ریزد. کسی هم سرمربی تیم را بابت این باخت عجیب دار نمی زند، هر چه باشد آقای وینگادا خارجی است!