فریدون جیرانی: ما تنها شدیم

خبر تلخ مرگ معلم را در خیابان شنیدم، درمیشیان(کارگردان) آنقدر ناراحت بود که قادر نبود، خبر را به من درست بدهد. کلماتی را پیدا نمی‌کرد که یک دفعه مرا شوکه نکند و بالاخره گفت.

دقایقی بی‌هدف راه رفتم ، اصلا بهت زده بودم. همین چند روز پیش بود که تلفنی مفصل با هم حرف زدیم. دیروز بود که مجله‌اش روی کیوسک آمد با عکس فیلم «گشت دو» و هنوز تُن صدایش و حرف زدن مسلطش در استفاده‌ی درست از کلمات در ذهنم هست. سخنور بی‌نظیری بود. کاریزما داشت و در مصاحبه‌ها می‌توانست همه را ساکت و مجذوب کند. سواد داشت،سواد سینمایی، سواد اجتماعی، سواد سیاسی و اصلا می‌شد گفت؛ در دو حرفه‌ای که کار می‌کرد تک بود. تک بود و این تک بودن فقط به سواد و سخنوریش برنمی‌گشت، رفیق باز هم بود. باندباز هم نبود. مجله‌اش با همه بود و اصلا مجله‌اش که آمد در کنار «گزارش فیلم» قرار بود، تک صدایی را به چندصدایی تبدیل کنند، البته «دنیای تصویر» مجله جریانی خاص نبود، خودش یک جریان بود و می‌خواست جریان سومی بسازد وسط روشنفکری و سینمای مردمی و توانسته بود مجله‌اش را با این خط تفکر نگه دارد.

وقتی با او در «فیلم نت» مصاحبه کردم، میزان بازدید کننده از این مصاحبه حکایت از میزان محبوبیت‌اش داشت. من از آغاز کارش در مطبوعات و در اولین شماره‌ی مجله‌اش آمدم کنارش تا فضای سینما را از تک صدایی خارج کند. قرار بود باهم یک کار سینمایی بکنیم که نشد و آن کار را فتحی انجام داد. من در آغاز راه افتادن «هفت» پیشنهادم برای اجرا معلم بود که اصلا او شروع کننده‌ی برنامه‌های سینمایی بود.
مهمان آخرین قسمت «جُنگ هنر» من بودم که به خاطر فیلمنامه‌ی «در آرزوی ازدواج» شرکت کرده بودم.
برنامه ضبطی بود. وقتی برنامه پخش شد به دلیل پخش قسمتی از فیلم، برنامه تعطیل شد. تهیه‌کننده‌ی برنامه چند سال پیش مُرد
و حالا.........
معلم بهترین دوست من بود  و دوست تمامی سینمایی‌هایی که گله‌های‌شان را از مسایل و مشکلات، پیش او می‌بردند که او به همه‌ی آنها دلگرمی می‌داد و کمک‌شان می‌کرد. او یاور سینمای مردمی و خوب روشنفکری بود و یاور مدیرانی که گوش می‌دادند به انتقادات  و همراهی می‌کردند با همه‌ی سینما نه بخشی از سینما. سال تلخی بود از مرگ کیارستمی تا مرگ علی معلم. به همسر خوبش و پسران باشعورش تسلیت می‌گویم. با رفتن او ما تنها شدیم.»