ما چه زود فراموش مي‌شویم و فراموش مي‌كنيم!

اسماعیل حسین پور*

---

 بسیاری از فرهنگیان استانهای کشور فکر مي‌کردند با رایزنی صورت گرفته با نمایندگان شان در مجلس، نجفی وزیر آنها در کابینه است ولی در اوج انتظار، برخی نمایندگان با «نه» گفتن به نجفی، ثابت کردند بیش از آن که خود را ودیعه‌دار امانت و خواسته موکلین خویش بدانند با همسویی با برخی افراطیون سیاسی به موکلین خود «نه» گفتند.

فرهنگیان با همه جمعيتی که دارند بی پشتوانه ترین قشر این جامعه اند که همواره نگاه انکاری دیگران به خویش را با خوش بینی از سر گذرانده‌اند. فرهنگیان بدون کمتر تشکل سازمان یافته ای هر بار برای کاندیدایی یاوری و یاریگری کرده اند، فرهنگیان در انتخابات و تا انتخابات عزیز مي‌شوند و تا 4سال بعد فراموش مي‌شوند و چه بسا رأی آوردگان و بر مسند نشستگان که از نردبان نجابت آنان بالا رفته اند این خواسته های صادقانه را زیاده خواهی یا امر و نهی به خویش تعبیر کنند.

عدم رأی اعتماد این مجلس به وزیر عزیز و اندیشمند فرهنگیان، نشان داد که به رغم «آری» گفتن بسیاری از نمایندگان، در عمل «نه» بزرگی نثارشان شده است و باید صادقانه گفت در این مجلس نه «محمدعلی نجفی» که فرهنگیان انکار شدند. نجفی با نطق مردانه و عزتمندانه و عالمانه اش ثابت کرد که هنوز هم بزرگ معلم عزت و آزادگی است. او در کلاسی به وسعت ایران یک بار دیگر کتاب پر ورق عزت و جوانمردی را برای ما شاگردان کلاس همواره اش مرور کرد. او با نطقش برای بیش از یک دوره وزارت، فرهنگیان را درس عزت داد و اگر امروز فرهنگیان، نجفی را گردن فراز و بالابلند ترین وزیر کابینه مي‌دانند جای تعجب نیست.

حال دردمندانه مي‌گوییم: آقای نجفی؛ نتوانستیم تو را وزیر کابینه روحانی کنیم چون برخی نمایندگان ما فرسنگ‌ها با ما فاصله داشتند. «مهر» را بی تو آغاز مي‌کنیم چون صدایمان را و نگاهمان را خیلی‌ها نشنیدند! چون ثابت کردند که باند و جناح برایشان عزیزتر از مردم شان است! این درس بزرگی بود...درس بزرگی که ما چه زود فراموش مي‌شویم و چه زود فراموش مي‌کنیم. این عدم رأی اعتماد ما را از خواب برخیزاند که ما در مجلس چه قدر غریبیم و اینک وقت است که بر بی کسی خویش بگرییم.
آقای نجفی تو امروز عزیز دل فرهنگیانی، فرهنگیان بالاترین رأی اعتماد را به تودادند و جوانمردی و علم و هنر و اندیشه‌ات را در این روزگار قحطی صداقت عزیز مي‌دارند. در پایان مي‌گوییم:
جان فدای نفس نادره مردانی باد/ که کم و بیش نگردند به هر بیش و کمی

---