غیرمجازها با زندگی مردم چه کردند؟

   پیرمرد و آلزایمر
با نگاهی گیج و گنگ به آدم‌های کنارش نگاه می‌کند و گاهی تلاش می‌کند تا کلمات را به سختی کنار هم بچیند و جمله کوتاهی بگوید. روی سرش به جای مو، لکه‌های ریز و درشت است. استخوانی بودن و چروکی صورت و دست‌هایش نیز با تمام قامت پیرش هماهنگی دارد. نگاه مبهوت او از 85 سالگی پیرمردی روایت می‌کند که هیچ‌کس را نمی‌شناسد و 5 سال است که بیماری آلزایمرش هر روز بیشتر می‌شود. مرد میانسالی شبیه به خود او می‌گوید:« پدر ما خیلی در زندگی‌اش زحمت کشید. 50 سال پیش از یک روستا به تهران آمد، اول روی چرخ کار می‌کرد و در کوچه‌ها آبمیوه می‌فروخت. کم کم آنقدر کارهای مختلفی را امتحان کرد که توانست برای خودش مغازه‌ای راه بیندازد و به سید خرازی معروف شد. تمام عمرش را کار کرد و خانه خرید و به جز آن خانه، 200میلیون سرمایه جمع کرد.» حسن، پسر پیرمرد عبارت 200میلیون سرمایه بعد از 8 دهه زندگی را تکرار می‌کند و ادامه می‌دهد:
« وقتی که مریض شد، تمام پولش را در یک مؤسسه‌ای گذاشتیم که از همه جا بیشتر سود می‌داد. داروهایش گران بود. ماهی 2میلیون تومان پول داروهایش می‌شد و از روی سودی که از آنجا دریافت می‌کردیم، خرج بیماری و نگهداری‌اش و زندگی‌شان را تأمین می‌کردیم. اما یکدفعه اعلام کردند که اینجا غیرمجاز است و پولی در کار نیست. نمی‌توانم بگویم چه حالی شده بودیم. به هر دری می‌زدیم تا آشنایی پیدا کنیم و پول‌مان را با سودش دریافت کنیم. اما تمامش بی‌فایده بود.» او صحبت‌هایش را چنین تمام می‌کند: «تا بتوانیم کم کم همان اصل پولمان را پس بگیریم، دو سه سال گذشت و زندگی واقعاً برای همه ما سخت شد. پدرمان تمام عمرش را کار کرد اما ما نتوانستیم همان سرمایه‌ای را که باقی مانده بود، درست مدیریت کنیم. الآن که دیگر 200 میلیون، 200 میلیون 6سال پیش نیست.»

   مورد عجیب افغان‌ها
«هر روز صبح تا می‌آمدیم در بانک را باز کنیم، چند خانواده افغان پیش از ما بودند. مدت زیادی بیشترین مراجعان ما را افغان‌ها تشکیل می‌دادند. خودشان زیاد بودند اما رقم سپرده‌هایشان بالا نبود، اکثراً زیر 100 میلیون و 50 میلیون بودند. اما با توجه به این‌که مهاجر و افغان هستند، راحت می‌توان فهمید که تمام سرمایه زندگی‌شان را گذاشته بودند.» یکی از کارمندان بانک پارسیان که عامل تعیین تکلیف سپرده‌های ثامن‌الحجج بود، چنین از سپرده‌گذاری مهاجران در مؤسسات غیرمجاز روایت می‌کند.روزنامه سازندگی نیز پیش از این نوشته بود که افغان‌ها، تعداد زیادی از سپرده‌گذاران ثامن‌الحجج را شامل می‌شدند. چون بانک‌ها اجازه باز کردن حساب برای افغان‌ها را ندارند، آنها در تعاونی‌های این چنینی حساب باز می‌کنند. تا چند وقت پیش، هرروز تعداد زیادی افغان جلوی در بانک با باقی شاکی‌ها جمع می‌شدند و شعار می‌دادند. البته تا الآن حساب‌های خیلی از سپرده‌گذاران تسویه شده، اما کار افغان‌ها به دلیل این‌که باید از بانک مرکزی استعلام می‌گرفتند، بیشتر طول کشید.

   تمام زندگی یک کارمند دولت
کت و شلوار خاکستری در کنار کیف سامسونت، از مردی که موهای سرش یکی در میان سفید و مشکی هستند، قامت کارمندی تمام عیار را ساخته است. محمود نزدیک به 50 سال سن دارد و حدود 20 سال است که در یکی از شرکت‌های دولتی کار می‌کند. حقوق کارمندی برای زندگی‌اش کافی نبود، تصمیم گرفت از طریق مشارکت در یک پروژه ساخت و ساز محدود سرمایه‌ای برای خودش دست و پا کند. بعد از چندین سال تلاش در اوایل سال 92، این سرمایه به 500 میلیون تومان رسید. او سال 92 تمام این پول را در یکی از مؤسسه‌های غیرمجاز می‌گذارد:« بالای شعبه خورده بود که از بانک مرکزی مجوز دارد اما یکدفعه آمدند و گفتند که غیرمجاز است. رفتیم پول‌مان را بگیریم، گفتند ندارند که بدهند. اصلاً انگار همه چندین و چند سال تلاشم هیچ شده بود. هنوز هم نتوانسته‌ام تمام پولم را بگیرم، نزدیک به 200 میلیون را تا حالا گرفته‌ام. یکبار 30 میلیون، یکبار 40 میلیون، به همین ترتیب در سه چهار نوبت بخشی از پولم را گرفته‌ام. اما چه فایده‌ای دارد؟ همین پول را همان موقع یک جای دیگر سرمایه‌گذاری می‌کردم یا در یک بانک معتبر می‌گذاشتم در این 5 سال ارزشش بیشتر شده بود.» آن زمان چند ماهی سود 26 درصد از روی این پول دریافت می‌کنند که ماهانه حدود 13میلیون تومان می‌شده است.

این کارمند دولت، درباره علت سرمایه‌گذاری‌اش در این مؤسسه می‌گوید:« آن زمان شرایط طوری بود که همه دنبال جایی می‌گشتند که سود بیشتر پرداخت کند. یکی از همکارهایم گفت اینجا سودش از همه جا بیشتر است و ما هم اعتماد کردیم هم طمع کردیم و پولمان را اینجا گذاشتیم. می‌دانید خودش چقدر پول گذاشت؟ یک میلیارد تومان!» همکار او، پروژه‌های بزرگ لوله‌کشی گاز انجام می‌داد و درآمد این پروژه‌ها را در مؤسسه‌ها می‌گذاشت. به جز خانه‌ای کوچک که در آن زندگی می‌کردند، تمام سرمایه‌اش را سپرده‌گذاری کرده بود تا با بلندپروازی بتواند با سودی که از مؤسسه می‌گیرد، کارهای بزرگتری انجام دهد اما تاکنون تنها به 300 میلیون تومان از اصل پولش رسیده است. محمود در انتهای صحبت از سرمایه‌ای که غیرمجازها آن را بلعیدند و حالا مسئولیت بازپرداختش روی دوش بانک مرکزی افتاده است، محکم می‌گوید:« تمام زندگی‌مان بود. به جز خانه‌ای که در آن هستیم، تمام زندگی من و زن و بچه‌ام همان پول بود.»