دستان پرتوان گجت برس به داد فضانوردان

به گزارش ایسنا، از زمان پایان برنامه آپولو ناسا در سال ۱۹۷۲، انسان‌ها به ماه سفر نکرده‌اند، اما برنامه آرتمیس به زودی انسان‌ها را به سطح ماه باز می‌گرداند و اولین فرود انسان‌ها روی ماه در حال حاضر برای سال ۲۰۲۶ برنامه‌ریزی شده است.  فضانوردان آرتمیس آرزوی انجام کارهایی را خواهند داشت که انسان‌ها قبلا انجام نداده‌اند، مانند ساختن یک پایگاه قابل سکونت برای امکان بازدید طولانی‌مدت از ماه و کاوش در قطب جنوبی آن که دهانه‌های زیادی دارد.

به نقل از سی‌ان‌ان، نوآوران در سراسر جهان روی راه حل‌هایی کار می‌کنند تا به آنها کمک کند تا به اهداف خود دست یابند و آنها را ایمن نگه دارند. این نوآوران شامل محققان مؤسسه فناوری ماساچوست(MIT) می‌شود که در حال توسعه مجموعه‌ای از اندام‌های رباتیک پوشیدنی برای کمک به فضانوردان پس از زمین خوردن هستند.

این فناوری که به اصطلاح سوپر لیمبز(SuperLimbs) به معنای ابراندام‌ها نامیده می‌شود، طراحی شده است تا از کوله پشتی حاوی سیستم پشتیبانی از حیات فضانوردان بیرون بیاید. هنگامی که پوشنده به زمین می‌افتد، یک جفت اندام اضافی می‌توانند به بیرون کشیده شوند تا اهرمی برای کمک به ایستادن فرد فراهم کنند و انرژی را برای کارهای دیگر حفظ کنند. این فناوری را به نوعی می‌توان به کوله پشتی کارآگاه گجت و اندام‌هایی که از آن خارج می‌شد، تشبیه کرد.

گرانش جزئی ماه حفظ تعادل را دشوار می‌کند. بر اساس مطالعه‌ای در دانشگاه میشیگان، ۱۲ فضانوردی که در ماموریت‌های آپولو در ماه قدم می‌زدند، ۲۷ بار به زمین خوردند و ۲۱ بار دیگر نیز نزدیک به زمین خوردن بودند.هنگامی که فضانورد چارلی دوک(Charlie Duke) در سال ۱۹۷۲ در حال انجام آزمایشات بر روی خاک ماه بود بر روی سطح ماه افتاد. او سه بار تلاش کرد تا بلند شود. این مطالعه نشان داد که سقوط زمانی که فضانوردان مانند دوک، در حال جمع‌آوری نمونه‌ها یا استفاده از ابزار بودند، رایج‌تر است و اینها وظایفی هستند که فضانوردان آرتمیس احتمالا انجام می‌دهند.

سوپرلیمبز از راه می‌رسد
سوپرلیمبز حدود یک دهه پیش توسط هری اسادا(Harry Asada)، استاد موسسه فناوری ماساچوست ساخته شد و پیش از این توسط کارگران سازنده هواپیما و کشتی‌سازی مورد آزمایش قرار گرفته است.اکنون آنها برای فضانوردان سازگار شده‌اند. اریک بالستروس(Erik Ballesteros)، دانشجوی دکترا در موسسه فناوری ماساچوست، تابستان را در آزمایشگاه پیشرانش جت ناسا به عنوان بخشی از کمک هزینه تحصیلی ناسا روی سوپرلیمبز کار کرد.

او می‌گوید که این سیستم به کمی کار بیشتر نیاز دارد، اما امیدوار است که تا ژانویه برای استفاده آماده شود.ممکن است چالش‌های دیگری نیز وجود داشته باشد. دکتر جاناتان کلارک، استاد بالینی عصب شناسی و پزشکی فضایی در کالج پزشکی بیلور، می‌گوید که محیط نامناسب فضا، از دما گرفته تا ذرات آلاینده مانند گرد و غبار، تابش الکترومغناطیسی، می‌تواند تأیید این فناوری برای استفاده را گران و زمان‌بر کند.