تاریخ انتشار : ۱۴۰۳/۱۰/۱۴ ساعت ۱۳:۵۸
کد مطلب : ۵۰۸۴۹۷
از دست رفتن برد، مهم‌ترین چالش موسیمانه
گروه ورزشی: شاگردان پیتسو موسیمانه بعد از چند نمایش ناامیدکننده، در آخرین دیدار نیم فصل اول برابر سپاهان خوش درخشیدند.به گزارش "ورزش سه"، آبی‌ها در چند هفته اخیر و ارائه چند فوتبال حوصله‌سربر، در هفته جاری رویه خود را تغيير دادند و در عین ناباوری، همه را با عملکرد هجومی خود شگفت‌زده کردند.
بعد از جدایی ساپینتو از استقلال، کمتر از آبی پوشان پایتخت یک بازی زیبا و تماشاگرپسند دیده بودیم و تعداد دیدارهایی که هواداران این تیم بر روی سکوها حسابی به وجد آمده و از تماشای بازی تیم محبوب خود نهایت لذت را برده باشند، انگشت‌شمار، کمیاب و گاه نایاب بوده است.
اما با قاطعیت می‌توان اذعان داشت که نمایش استقلال در هفته پانزدهم لیگ بیست و چهارم مقابل طلایی پوشان اصفهان، بهترین عملکرد پسران مرد آفریقایی از ابتدا تا انتهای نیم فصل اول لقب می‌گیرد. به عبارتی استقلالی‌ها کارترون و تیمش را در نیمه اول و در دو فاز هجومی و دفاعی آچمز کرده و سپاهان تقریبا در نیمه اول حرفی برای گفتن نداشت.
علاوه بر نمایش عالی تیمی استقلال در این دیدار حساس و مهم، عملکرد انفرادی برخی بازیکنان همچون آرش رضاوند، گائل کاکوتا و مسعود جوما که در طول فصل فشار زیادی را از سوی هواداران بابت عملکرد ضعیف، خوب بازی نکردن و فاصله بیش از حد با فرم و وضعیت آرمانی و ایده‌آل خود متحمل می‌شدند، در نیمه اول درخشان و فراتر از حد تصورات بود و برای طرفداران باور اینکه آرش رضاوند پاس گل محشری تقدیم مسعود جوما کند، سخت و تا حدی باورنکردنی است.این نمایش هجومی و به نوعی بهترین چهل و پنج دقیقه استقلال، در طی بازی و با شروع نیمه دوم، کمرنگ و کمرنگ‌تر شد و شاید مهم‌ترین و البته سخت‌ترین معضل و مشکل تاکتیکی موسیمانه، حفظ عملکرد موقت عالی تیم تا انتهای هر دیدار است.
در نیمه دوم هر چه به پایان نود دقیقه نزدیک‌تر شدیم، از استقلال بی‌نظیر نیمه اول آنچنان خبری نبود و با مصدومیت ماشاریپوف و تعویض مسعود جوما، بار هجومی بازی استقلال بسیار پایین آمد و افت در اجرای تاکتیک‌های هجومی و دل بستن به دفاع و محافظت از همان اندوخته نیمه اول، سبب شد تا استقلال در نیمه دوم بیشتر عقب بنشیند و در لاک دفاعی خود فرو رود. سپاهان در نیمه دوم برخلاف استقلال میل هجومی بیشتری برای به ثمر رساندن گل و بازگشت به بازی داشت و مهدی لیموچی قدر فرصت خود را دانست و توانست در پانزدهمين دیدار فصل، هفتمین گل خود را در تقابل با استقلال به ثمر رساند.
آبی‌ها اگر به نمایش عالی خود در نیمه دوم ادامه می‌دادند و با همان عملکرد هجومی چهل و پنج دقیقه اول پا به میدان می‌گذاشتند، پس از اتمام بازی می‌توانستند با سه امتیاز کامل و دستانی پر و البته صعود به رتبه هفتم جدول، نیم فصل اول را به پایان برسانند.
برای مخاطبان و کارشناسان ليگ برتر به ویژه تماشاگران استقلال سؤالاتی از این دست پیش می‌آید که چرا آبی‌ها توانایی این را ندارند که تا پایان نود دقیقه نمایشی یکپارچه، جذاب و هجومی ارائه دهند؟ چرا شاگردان موسیمانه با گذشت زمان از عملکرد تماشاگر پسند خود، آرام آرام دست می‌کشند و دفاع کردن را به حمله کردن ترجیح می‌دهند؟
در واقع شاید ریشه و منشأ این مشکل آبی‌ها به انگیزه تک تک بازیکنان برگردد؛ البته موسیمانه هم با تفکرات خاص دفاعی خود، سهم بسزایی در این قضیه دارد و باید بدانیم که او آنچنان مربی پرریسکی نیست و تمایلی هم به بازی‌های پر گل و به اجرا گذاشتن سبک مد روز فوتبال اروپا یعنی «های پرس» ندارد.
بازیکنان استقلال طبق عادت همیشگی خود در طی یک فصل و نیم گذشته، بعد از به ثمر رساندن گل اول تا آن جایی که ممکن است به دفاع می‌پردازند و گاهی لو بلاک و دفاع با برتری عددی و تعداد بسیار بالا در یک سوم زمین خودی را آغاز می‌کنند. به همین خاطر است که آنها اصلاً عطش گلزنی ندارند و به دنبال برد با تعداد گل‌های بالا نیستند. بیشترین گل زده آبی‌ها در یک دیدار، به تقابل با فولاد خوزستان مربوط می‌شود و تنها با دو گل، پر گل ترین برد استقلال در نیم فصل اول رقم خورد.
افزایش دادن میل و اشتیاق گلزنی و حفظ این میل در حد و استاندارد‌های درست و اصولی میان تمامی بازیکنان و بدون توجه به پست بازی آنها، اقدامی است که اگر موسیمانه و دستیارانش آن را به درست‌ترین نحو ممکن در تیم اجرا و پیاده‌سازی کنند، می‌توان امیدوار به تغییر پیدا کردن شرایط تیم در جدول و البته جو و اتمسفر سکوها و طرفداران بود.
بعد از جدایی ساپینتو از استقلال، کمتر از آبی پوشان پایتخت یک بازی زیبا و تماشاگرپسند دیده بودیم و تعداد دیدارهایی که هواداران این تیم بر روی سکوها حسابی به وجد آمده و از تماشای بازی تیم محبوب خود نهایت لذت را برده باشند، انگشت‌شمار، کمیاب و گاه نایاب بوده است.
اما با قاطعیت می‌توان اذعان داشت که نمایش استقلال در هفته پانزدهم لیگ بیست و چهارم مقابل طلایی پوشان اصفهان، بهترین عملکرد پسران مرد آفریقایی از ابتدا تا انتهای نیم فصل اول لقب می‌گیرد. به عبارتی استقلالی‌ها کارترون و تیمش را در نیمه اول و در دو فاز هجومی و دفاعی آچمز کرده و سپاهان تقریبا در نیمه اول حرفی برای گفتن نداشت.
علاوه بر نمایش عالی تیمی استقلال در این دیدار حساس و مهم، عملکرد انفرادی برخی بازیکنان همچون آرش رضاوند، گائل کاکوتا و مسعود جوما که در طول فصل فشار زیادی را از سوی هواداران بابت عملکرد ضعیف، خوب بازی نکردن و فاصله بیش از حد با فرم و وضعیت آرمانی و ایده‌آل خود متحمل می‌شدند، در نیمه اول درخشان و فراتر از حد تصورات بود و برای طرفداران باور اینکه آرش رضاوند پاس گل محشری تقدیم مسعود جوما کند، سخت و تا حدی باورنکردنی است.این نمایش هجومی و به نوعی بهترین چهل و پنج دقیقه استقلال، در طی بازی و با شروع نیمه دوم، کمرنگ و کمرنگ‌تر شد و شاید مهم‌ترین و البته سخت‌ترین معضل و مشکل تاکتیکی موسیمانه، حفظ عملکرد موقت عالی تیم تا انتهای هر دیدار است.
در نیمه دوم هر چه به پایان نود دقیقه نزدیک‌تر شدیم، از استقلال بی‌نظیر نیمه اول آنچنان خبری نبود و با مصدومیت ماشاریپوف و تعویض مسعود جوما، بار هجومی بازی استقلال بسیار پایین آمد و افت در اجرای تاکتیک‌های هجومی و دل بستن به دفاع و محافظت از همان اندوخته نیمه اول، سبب شد تا استقلال در نیمه دوم بیشتر عقب بنشیند و در لاک دفاعی خود فرو رود. سپاهان در نیمه دوم برخلاف استقلال میل هجومی بیشتری برای به ثمر رساندن گل و بازگشت به بازی داشت و مهدی لیموچی قدر فرصت خود را دانست و توانست در پانزدهمين دیدار فصل، هفتمین گل خود را در تقابل با استقلال به ثمر رساند.
آبی‌ها اگر به نمایش عالی خود در نیمه دوم ادامه می‌دادند و با همان عملکرد هجومی چهل و پنج دقیقه اول پا به میدان می‌گذاشتند، پس از اتمام بازی می‌توانستند با سه امتیاز کامل و دستانی پر و البته صعود به رتبه هفتم جدول، نیم فصل اول را به پایان برسانند.
برای مخاطبان و کارشناسان ليگ برتر به ویژه تماشاگران استقلال سؤالاتی از این دست پیش می‌آید که چرا آبی‌ها توانایی این را ندارند که تا پایان نود دقیقه نمایشی یکپارچه، جذاب و هجومی ارائه دهند؟ چرا شاگردان موسیمانه با گذشت زمان از عملکرد تماشاگر پسند خود، آرام آرام دست می‌کشند و دفاع کردن را به حمله کردن ترجیح می‌دهند؟
در واقع شاید ریشه و منشأ این مشکل آبی‌ها به انگیزه تک تک بازیکنان برگردد؛ البته موسیمانه هم با تفکرات خاص دفاعی خود، سهم بسزایی در این قضیه دارد و باید بدانیم که او آنچنان مربی پرریسکی نیست و تمایلی هم به بازی‌های پر گل و به اجرا گذاشتن سبک مد روز فوتبال اروپا یعنی «های پرس» ندارد.
بازیکنان استقلال طبق عادت همیشگی خود در طی یک فصل و نیم گذشته، بعد از به ثمر رساندن گل اول تا آن جایی که ممکن است به دفاع می‌پردازند و گاهی لو بلاک و دفاع با برتری عددی و تعداد بسیار بالا در یک سوم زمین خودی را آغاز می‌کنند. به همین خاطر است که آنها اصلاً عطش گلزنی ندارند و به دنبال برد با تعداد گل‌های بالا نیستند. بیشترین گل زده آبی‌ها در یک دیدار، به تقابل با فولاد خوزستان مربوط می‌شود و تنها با دو گل، پر گل ترین برد استقلال در نیم فصل اول رقم خورد.
افزایش دادن میل و اشتیاق گلزنی و حفظ این میل در حد و استاندارد‌های درست و اصولی میان تمامی بازیکنان و بدون توجه به پست بازی آنها، اقدامی است که اگر موسیمانه و دستیارانش آن را به درست‌ترین نحو ممکن در تیم اجرا و پیاده‌سازی کنند، می‌توان امیدوار به تغییر پیدا کردن شرایط تیم در جدول و البته جو و اتمسفر سکوها و طرفداران بود.
پربينندهترين مطالب و خبرها
