مشکل تلویزیون با مراسم حرم امام چیست؟
این حرم، امسال پس از چندین سال به مدت سه شب شاهد مراسم رسمی سخنرانی با حضور خیل مردم و با سخنرانی چند تن از روحانیون برجسته کشور بود که هر سه نفر از مسئولان رسمی نظام جمهوری اسلامی ایران و یکی دیگر از آنان از اساتید محترم حوزه علمیه قم بوده است. اما آنچه بار دیگر رخ داد و کم‌کم به جای تعجب باید به طور جدی ریشه های آن را بررسی کرد، بایکوت این مراسم رسمی در صدا و سیمای جمهوری اسلامی ایران است.گرچه این سیاست پیش از این در مورد مراسم شب‌های احیای سال‌های اخیر نیز رخ داده بود، آنچه مورد سوال است این است که در میان خیل عظیم برنامه‌ها و مراسم گوناگون که آنتن صدا و سیما سخاوتمندانه در اختیار آنان قرار می‌گیرد و برخی‌شان هم انصافا دارای بار معنوی و علمی است، یک مراسم رسمی در چنین مکان مهمی با سخنرانانی که از مسئولان رسمی نظام هستند آیا جایی در رسانه ملی که از بودجه عمومی ارتزاق می‌کند و باید رسانه کل نظام و مردم باشد، ندارد؟ دلیل استمرار این سیاست چیست و چرا تاکنون مسئولان این سازمان در قبال رویه در پیش‌گرفته پاسخگو نیستند؟
سوال آنگاه جدی‌تر می‌شود که حتی معاونت خبر صدا و سیما و خبرگزاری صدا و سیما هم این مجلس رسمی را نادیده می‌گیرند و در حالی که بعضا برای پوشش خبری برخی مراسم و محافل کوچک تیم خبری اعزام می‌کنند، بی‌تفاوت از کنار سخنان سه مقام ارشد کشور (معاون رئیس‌جمهور، نایب رئیس اول مجلس و وزیر اطلاعات) عبور می‌کنند.سوالات در این زمینه زیاد است اما تاکنون پاسخی جز سکوت و تداوم رویه پیشین دریافت نشده است. مسئولان صدا و سیما باید پاسخ دهند که یاد امام این احیاءکننده دین در زمانه ما و منادی اسلام ناب محمدی (ص)، صرفا در زیرنویس‌کردن فرازهایی کوتاه از سخنان ایشان هنگام پخش سریال یا دقایقی از مجلس روضه در محضر ایشان (که آن نیز امسال اگر بوده بسیار اندک بوده!) خلاصه می‌شود؟
به راستی چه دیدگاه و سیاستی باعث می‌شود که مجلس رسمی عزاداری حرم مطهر بنیانگذار نظام جمهوری اسلامی ایران که در صفحه اول روزنامه‌های کثیرالانتشار برنامه‌های آن اطلاع‌رسانی شده بود، در جدول برنامه‌های رسانه ملی جایی نداشته باشد و در میان صدها برنامه مداحی و سخنرانی سهمی به آن داده نشود؟ آیا مشکل سخنرانانی هستند که کارگزار و مقام رسمی این نظام هستند؟ یا اینکه با توجه به تکرار این اتفاق در سایر موارد، سیاست‌ها و دیدگاه‌هایی در میان است که هر محفل و مکان منسوب به امام در چارچوب آنها نمی‌گنجند و «باید» نادیده گرفته شوند؟
