تاریخ انتشار : ۱۳۹۷/۰۱/۲۷ ساعت ۱۷:۴۳
کد مطلب : ۱۴۷۷۱۳
برائت از چه؟
صادق صدرایی
در روزهای اخیر برخی از اعضای کابینه دولت‌های نهم و دهم با امضای بیانیه‌ای از محمود احمدی نژاد به واسطه آنچه در ماه‌های اخیر از او شاهد بوده‌ایم اعلام برائت کرده اند. این وزرای سابق که در گذشته کوچکترین نقدی را به رییس جمهور سابق نمی‌پذیرفتند احمدی نژاد را به عبور از خطوط قرمز نظام متهم کرده و از او خواستند تا از مسیری که انتخاب کرده است باز گردد.
با نگاهی به اقدامات و اظهارات احمدی نژاد در ماه‌های اخیر و به خصوص پس از اعلام رد صلاحیت او برای شرکت در انتخابات ریاست جمهوری سال 1392 می‌توان به این نتیجه رسید که رییس جمهور سابق در تلاش است با موج سواری بر روی عبور بخش هایی از جامعه از دوگانه «اصلاح طلب و اصولگرا» به نوعی خود را منجی جامعه و راه حل تمام مشکلاتی که مردم با آن درگیر هستند نشان دهد. او برای این کار همزمان با اینکه آن وجه پوپولیستی خود را حفظ کرده و همچنان خود را حامی محرومان نشان می‌دهد می‌کوشد تا وجوه آزادی خواهانه‌ای را نیز در کنش سیاسی خود پررنگ نشان دهد.
در کنار این مسائل می‌توان به انتقادات شدید او به برخی مقامات ارشد قوه قضاییه نیز اشاره کرد، موضوعی که در گذشته از سوی چهره‌های منتسب به جریان اصولگرا کمتر شاهد آن بوده ایم. این انتقادات تند که همزمان با بررسی پرونده‌های مالی و سیاسی همراهان نزدیک به او آغاز شد فصل تازه‌ای را در رفتار سیاسی احمدی نژاد نیز رقم زده است. حضور در تجمعات اعتراضی حامیانش، نگارش نامه‌های شدید اللحن به مقامات ارشد نظام سیاسی و همچنین مراجع عظام تقلید، انتشار ویدئوهایی که در آن با ادبیاتی صریح به نقد ساختار قدرت می‌پردازد و. . . نمودهای بیرونی از این فصل تازه است.
برخی بر این عقیده‌اند که آنچه از رییس جمهور سابق می‌بینیم بیشتر از آن که از اعتقاد قلبی او نشات گرفته باشد یک شوی سیاسی است و ارتباط مستقیمی با رسیدگی به پرونده‌های قضایی خودِ او و یاران نزدیکش دارد. گروهی دیگر نیز همدلانه‌تر به رفتار سیاسی اخیر احمدی نژاد می‌نگرند و حتی معتقدند دلیلی برای کناره گیری از او نیست و می‌توان همزمان با نقد بخشی از رفتار گذشته و حال رییس دولت‌های نهم و دهم با بخشی از اعتراضات و نقدهای او نیز همراهی نشان داد.
حال در چنین شرایطی همکاران سابق احمدی نژاد علیه او دست به قلم شده‌اند و از اعلام برائت می‌گویند. همکارانی که بسیاری از آنان تا پیش از حضور احمدی نژاد در پاستور اساسا در صحنه سیاسی ایران به حساب نمی‌آمدند و اگر بگوییم بروز و ظهور سیاسی خود را مدیون رییس جمهور سابق هستند سخنی به اغراق نگفته ایم. با نگاهی به آن چه وزرای دولت‌های نهم و دهم نگاشته‌اند می‌توان به این نتیجه رسید که اتفاقا آنان با بخشی از کارنامه احمدی نژاد که موجبات خساراتی جبران ناپذیر به کشور شد به هیچ عنوان مشکلی ندارند و تنها به وجوهی از اقدامات او معترضند که آنچنان هم نمی‌توان آن را با روح انقلاب57 در تضاد دید.
آنان که در انتخابات96 گرد ابراهیم رئیسی جمع شده بودند و امروز از احمدی نژاد اعلام برائت می‌کنند همچنان در سودای تشکیل دوباره دولتی مانند دولت احمدی نژاد هستند و تنها دلیل اعلام برائت‌شان را می‌توان در این موضوع دانست که از احتمال حذف تدریجی از صحنه سیاست به دلیل اقدامات رییس دولت‌های نهم و دهم در هراس هستند و به این شکل می‌خواهند تا آن جا که امکان دارد از احمدی نژادِ امروز فاصله بگیرند و نه از کارنامه سیاه به جای مانده از عملکردشان در سال‌های 1384 تا 1392!
در روزهای اخیر برخی از اعضای کابینه دولت‌های نهم و دهم با امضای بیانیه‌ای از محمود احمدی نژاد به واسطه آنچه در ماه‌های اخیر از او شاهد بوده‌ایم اعلام برائت کرده اند. این وزرای سابق که در گذشته کوچکترین نقدی را به رییس جمهور سابق نمی‌پذیرفتند احمدی نژاد را به عبور از خطوط قرمز نظام متهم کرده و از او خواستند تا از مسیری که انتخاب کرده است باز گردد.
با نگاهی به اقدامات و اظهارات احمدی نژاد در ماه‌های اخیر و به خصوص پس از اعلام رد صلاحیت او برای شرکت در انتخابات ریاست جمهوری سال 1392 می‌توان به این نتیجه رسید که رییس جمهور سابق در تلاش است با موج سواری بر روی عبور بخش هایی از جامعه از دوگانه «اصلاح طلب و اصولگرا» به نوعی خود را منجی جامعه و راه حل تمام مشکلاتی که مردم با آن درگیر هستند نشان دهد. او برای این کار همزمان با اینکه آن وجه پوپولیستی خود را حفظ کرده و همچنان خود را حامی محرومان نشان می‌دهد می‌کوشد تا وجوه آزادی خواهانه‌ای را نیز در کنش سیاسی خود پررنگ نشان دهد.
در کنار این مسائل می‌توان به انتقادات شدید او به برخی مقامات ارشد قوه قضاییه نیز اشاره کرد، موضوعی که در گذشته از سوی چهره‌های منتسب به جریان اصولگرا کمتر شاهد آن بوده ایم. این انتقادات تند که همزمان با بررسی پرونده‌های مالی و سیاسی همراهان نزدیک به او آغاز شد فصل تازه‌ای را در رفتار سیاسی احمدی نژاد نیز رقم زده است. حضور در تجمعات اعتراضی حامیانش، نگارش نامه‌های شدید اللحن به مقامات ارشد نظام سیاسی و همچنین مراجع عظام تقلید، انتشار ویدئوهایی که در آن با ادبیاتی صریح به نقد ساختار قدرت می‌پردازد و. . . نمودهای بیرونی از این فصل تازه است.
برخی بر این عقیده‌اند که آنچه از رییس جمهور سابق می‌بینیم بیشتر از آن که از اعتقاد قلبی او نشات گرفته باشد یک شوی سیاسی است و ارتباط مستقیمی با رسیدگی به پرونده‌های قضایی خودِ او و یاران نزدیکش دارد. گروهی دیگر نیز همدلانه‌تر به رفتار سیاسی اخیر احمدی نژاد می‌نگرند و حتی معتقدند دلیلی برای کناره گیری از او نیست و می‌توان همزمان با نقد بخشی از رفتار گذشته و حال رییس دولت‌های نهم و دهم با بخشی از اعتراضات و نقدهای او نیز همراهی نشان داد.
حال در چنین شرایطی همکاران سابق احمدی نژاد علیه او دست به قلم شده‌اند و از اعلام برائت می‌گویند. همکارانی که بسیاری از آنان تا پیش از حضور احمدی نژاد در پاستور اساسا در صحنه سیاسی ایران به حساب نمی‌آمدند و اگر بگوییم بروز و ظهور سیاسی خود را مدیون رییس جمهور سابق هستند سخنی به اغراق نگفته ایم. با نگاهی به آن چه وزرای دولت‌های نهم و دهم نگاشته‌اند می‌توان به این نتیجه رسید که اتفاقا آنان با بخشی از کارنامه احمدی نژاد که موجبات خساراتی جبران ناپذیر به کشور شد به هیچ عنوان مشکلی ندارند و تنها به وجوهی از اقدامات او معترضند که آنچنان هم نمی‌توان آن را با روح انقلاب57 در تضاد دید.
آنان که در انتخابات96 گرد ابراهیم رئیسی جمع شده بودند و امروز از احمدی نژاد اعلام برائت می‌کنند همچنان در سودای تشکیل دوباره دولتی مانند دولت احمدی نژاد هستند و تنها دلیل اعلام برائت‌شان را می‌توان در این موضوع دانست که از احتمال حذف تدریجی از صحنه سیاست به دلیل اقدامات رییس دولت‌های نهم و دهم در هراس هستند و به این شکل می‌خواهند تا آن جا که امکان دارد از احمدی نژادِ امروز فاصله بگیرند و نه از کارنامه سیاه به جای مانده از عملکردشان در سال‌های 1384 تا 1392!
