تاریخ انتشار : ۱۳۹۸/۰۵/۱۷ ساعت ۰۸:۰۸
کد مطلب : ۱۸۴۷۸۸
فرار از دموکراسی؟!
گروه سیاسی: با نگاهی به اظهارنظرهای مطرح شده از سوی چهره‌های سیاسی که ذیل عنوان اصلاح‌طلبی مشغول فعالیت هستند شاهد هستیم که این بار بیشتر از همیشه اختلاف نظرها در خصوص چگونگی مواجهه با انتخابات مشاهده می‌شود.
طیفی از اصلاح‌طلبان تجربه دو انتخابات ۹۴ و ۹۶ و هم‌چنین عملکرد به جای مانده از مجلس و دولت را دلیلی کافی برای اثبات ایده‌ای می‌دانند که بر مبنای آن موضوع اصلاح، امری خارج از قدرت رسمی است و قرار گرفتن در چارچوب‌های ساختار سیاسی سبب بروز موانعی جدی در مسیر اصلاح‌طلبی و دموکراسی‌خواهی می‌شود.
آنان به همین جهت پیشنهاد خروج از ارکان رسمی قدرت سیاسی و پیوستن به جامعه مدنی و فعالیت اصلاح‌طلبانه در این حوزه را مطرح می‌کنند. در نقطه مقابل گروهی دیگر قرار دارند که اتفاقاً همین دو انتخابات اخیر و مجلس و دولت برآمده از آن را نشانه‌ای از صحیح بودن مسیر مشارکت در قدرت می‌دانند و بر این باور هستند که حداقل مزیت حضور چهره‌های خنثی و معتدل با تابلوی اصلاحات حذف نسبی تندروها از نهادهای انتخابی بوده است.
در میان اصلاح‌طلبان گروه سومی نیز هستند که با وجود آن که تجارب ائتلاف با معتدلین اصولگرا را در دو انتخابات اخیر تجربه‌ای شکست‌خورده ارزیابی نمی‌کنند اما بر این نکته تاکید دارند که جامعه دیگر تمایلی به پاسخ مثبت به چنین رویکردی ندارد و باید با طرحی نو وارد انتخابات شد. این گروه از اصلاح‌طلبان مشارکت مشروط در انتخابات را راهی صحیح برای مواجهه با این موضوع می‌دانند.
تغییر رویکرد شورای نگهبان در موضوع بررسی صلاحیت‌ها و کنار گذاشتن نظارت استصوابی خواسته‌ای است که این طیف از اصلاح‌طلبان بر آن تاکید می‌کنند. اظهارنظر هفته‌های پیش سیدمحمد خاتمی که به نوعی تایید دیدگاه دوم و به معنای مشارکت به هر قیمتی در انتخابات بود سبب آن شد که بروز و ظهور رسانه‌ای دو دیدگاه دیگر کمرنگ و کمرنگ‌تر شود.
این اتفاق در حالی رخ می‌دهد که جریان اصلاحات همواره منتقد رویکرد اطاعتی و مرید و مرادی بود و مشخص نیست چرا منتقدان چنین رویکردی به دلیل اظهارنظر خاتمی که به نوعی در جایگاه ریاست این جریان سیاسی قرار دارد این گونه زبان در کام گرفته و تمایلی به اظهارنظر در مخالفت با او را ندارند. به نظر می‌آید که چنین شکلی از تصمیم‌گیری با نتیجه خوبی همراه نخواهد شد و مسیر صحیح اتکا به آرا اکثریت است.
اصلاح‌طلبان می‌توانند تا پیش از انتخاباتی شدن فضای سیاسی کشور چند گزینه خود برای چگونگی حضور در انتخابات مجلس و یا تحریم آن را به حامیان خود عرضه کرده و آنان نیز در فرآیندی دموکراتیک یکی از این گزینه‌ها را انتخاب کنند و همه احزاب اصلاح‌طلب نیز به اجرایی کردن انتخاب اکثریت پایبند باشند. قطعاً چنین شیوه‌ای برای تصمیم‌گیری نتایج بهتری را نسبت به فرار از دموکراسی و تصمیم‌گیری‌های محفلی و چند نفره از سوی «پدرخوانده‌های سیاسی» خواهد داشت.
طیفی از اصلاح‌طلبان تجربه دو انتخابات ۹۴ و ۹۶ و هم‌چنین عملکرد به جای مانده از مجلس و دولت را دلیلی کافی برای اثبات ایده‌ای می‌دانند که بر مبنای آن موضوع اصلاح، امری خارج از قدرت رسمی است و قرار گرفتن در چارچوب‌های ساختار سیاسی سبب بروز موانعی جدی در مسیر اصلاح‌طلبی و دموکراسی‌خواهی می‌شود.
آنان به همین جهت پیشنهاد خروج از ارکان رسمی قدرت سیاسی و پیوستن به جامعه مدنی و فعالیت اصلاح‌طلبانه در این حوزه را مطرح می‌کنند. در نقطه مقابل گروهی دیگر قرار دارند که اتفاقاً همین دو انتخابات اخیر و مجلس و دولت برآمده از آن را نشانه‌ای از صحیح بودن مسیر مشارکت در قدرت می‌دانند و بر این باور هستند که حداقل مزیت حضور چهره‌های خنثی و معتدل با تابلوی اصلاحات حذف نسبی تندروها از نهادهای انتخابی بوده است.
در میان اصلاح‌طلبان گروه سومی نیز هستند که با وجود آن که تجارب ائتلاف با معتدلین اصولگرا را در دو انتخابات اخیر تجربه‌ای شکست‌خورده ارزیابی نمی‌کنند اما بر این نکته تاکید دارند که جامعه دیگر تمایلی به پاسخ مثبت به چنین رویکردی ندارد و باید با طرحی نو وارد انتخابات شد. این گروه از اصلاح‌طلبان مشارکت مشروط در انتخابات را راهی صحیح برای مواجهه با این موضوع می‌دانند.
تغییر رویکرد شورای نگهبان در موضوع بررسی صلاحیت‌ها و کنار گذاشتن نظارت استصوابی خواسته‌ای است که این طیف از اصلاح‌طلبان بر آن تاکید می‌کنند. اظهارنظر هفته‌های پیش سیدمحمد خاتمی که به نوعی تایید دیدگاه دوم و به معنای مشارکت به هر قیمتی در انتخابات بود سبب آن شد که بروز و ظهور رسانه‌ای دو دیدگاه دیگر کمرنگ و کمرنگ‌تر شود.
این اتفاق در حالی رخ می‌دهد که جریان اصلاحات همواره منتقد رویکرد اطاعتی و مرید و مرادی بود و مشخص نیست چرا منتقدان چنین رویکردی به دلیل اظهارنظر خاتمی که به نوعی در جایگاه ریاست این جریان سیاسی قرار دارد این گونه زبان در کام گرفته و تمایلی به اظهارنظر در مخالفت با او را ندارند. به نظر می‌آید که چنین شکلی از تصمیم‌گیری با نتیجه خوبی همراه نخواهد شد و مسیر صحیح اتکا به آرا اکثریت است.
اصلاح‌طلبان می‌توانند تا پیش از انتخاباتی شدن فضای سیاسی کشور چند گزینه خود برای چگونگی حضور در انتخابات مجلس و یا تحریم آن را به حامیان خود عرضه کرده و آنان نیز در فرآیندی دموکراتیک یکی از این گزینه‌ها را انتخاب کنند و همه احزاب اصلاح‌طلب نیز به اجرایی کردن انتخاب اکثریت پایبند باشند. قطعاً چنین شیوه‌ای برای تصمیم‌گیری نتایج بهتری را نسبت به فرار از دموکراسی و تصمیم‌گیری‌های محفلی و چند نفره از سوی «پدرخوانده‌های سیاسی» خواهد داشت.
