سخن مشترک، نتیجه متفاوت

گروه سیاسی: نارضایتی از عملکرد دولت روحانی و مجلس دهم تبدیل به سخن مشترک طیف‌های مختلف سیاسی در ایران شده است. دیگر تفاوتی ندارد اصلاح‌طلب باشید یا اصولگرا یا از این دوگانه عبور کرده باشید.

کارنامه به جای مانده از عملکرد نمایندگان مجلس و دولت روحانی به ویژه در دو سال اخیر چنان مملو از خطاهای نابخشودنی مدیریتی و تصمیمات نادرست است که جایی برای دفاع از مجلس و دولت باقی نمی‌گذارد اما این سخن مشترک، با نتیجه‌ای مشترک همراه نیست و طیف‌ها و‌ گروه‌های گوناگون بنا بر تحلیلی که از شرایط موجود و دلایل به وجود آمدن آن دارند راه‌حل‌های متفاوتی را برای گذر از بحران، پیش روی تصمیم‌گیران قرار می‌دهند.

جریانات منتسب به اصولگرایی که مدتی است از لقب «انقلابی» هم برای خود استفاده می‌کنند بر این باور هستند که انتخاب‌های مردم در سال‌های ۹۲، ۹۴ و ۹۶ اشتباه بوده و هر آنچه خطا و اشتباه است ناشی از عملکرد اصلاح‌طلبان در نهادهای انتخابی است، در نتیجه آنان باید همچون منجیانی به میدان آمده و با حضور در دولت و مجلس شرایط سخت موجود را تغییر دهند.

اصلاح‌طلبان اما با یادآوری آن که در دو انتخابات ریاست جمهوری سال‌های ۹۲ و ۹۶ و همینطور انتخابات مجلس دهم کسر قابل توجهی از نامزدهای اصلی این جریان سیاسی از سوی شورای نگهبان پیش از شروع رقابت انتخاباتی حذف شده‌اند و منتخبانی که بر کرسی‌های قدرت در دولت و مجلس تکیه زده‌اند نیروهای درجه دو و سه مورد حمایت اصلاح‌طلبان بودند بر این باور هستند که راه غلبه بر ناکارآمدی دولت و مجلس باز گذاشتن دست مردم برای انتخاب‌هایی متنوع است.

آنان به همین دلیل پیشنهاد تغییر رویکرد شورای نگهبان در اعمال نظارت استصوابی را مطرح کرده‌اند و معتقدند با تغییر رویکرد اعضای شورای نگهبان در بررسی صلاحیت‌ها و امکان حضور طیفی گسترده‌تر از شایستگان امکان عبور از بحران‌های جدی موجود وجود دارد و گروه سوم که از دی‌ماه۹۶ به این سو با صدایی بلندتر از قبل اعلام حضور کرده‌اند معتقدند که شرایط بحرانی فعلی حاصل اشکالات جدی ساختاری است که در نتیجه آن با تغییر افراد در دولت و مجلس نیز امکانی برای بهبود شرایط به وجود نخواهد آمد، از نظر این افراد بنا بر این دلیل حضور در انتخابات کاری بی فایده تلقی می‌شود.