عارف هر کجا که باشد همین است!

گروه سیاسی: عصر ایران نوشت: این روزها یا بهتر بگوییم این سال‌ها به هزار دلیل گفته و ناگفته عارف تبدیل به مرد در میدان جریان اصلاحات شده است. کسی که به دلیل عدم حضور بسیاری از چهره‌های شناخته شده اصلاحات امروز فرمانده در میدان اصلاحات است. او به واسطه رای 1 میلیون و 608 هزار و 926 مردم تهران راهی پارلمان شد و ریاست فراکسیون امید را به عهده گرفت. در کنار فراکسیون امید او ریاست شورای عالی اصلاح‌طلبان را نیز به عهده دارد. رای میلیونی مجلس و تبدیل شدن به نفر اول جریان اصلاحات در سپهر سیاست ایران، سیل انتظارها را به سمت عارف روانه کرد. همه از عارف انتظار دارند که یک گلادیاتور تمام عیار باشد. کسی که نطق کند. رایزنی کند. فریاد بزند. عارف اما آرام است و این آرامش و سکوت او صدای رای دهندگان و بخشی از جریان اصلاحات را بلند کرده است.

رئیس فراکسیون امید در آخرین گفت‌وگوی خود در واکنش به این اعتراض‌ها با بیان اینکه هیچ‌گاه در مجلس سکوت نکرده‌ام، گفت:‌‌‌ حضور من در مجلس بیشتر صرف مدیریت فراکسیون امید می‌شود اما گاهی تصمیمات لحظه‌ای و فوری باید در مجلس گرفته شود که من احساس می‌کنم وظایف من در این بخش است.‌‌‌ رای اعتماد به سه وزیر پیشنهادی دولت روحانی نشان داد که عارف در رایزنی‌های سیاسی موفق بوده است اما به نظر می‌رسد کسانی که به او رای داده‌اند از معاون اول دولت اصلاحات انتظار دارند مرد اول پارلمان باشد نه مرد ساکت مجلس سکوت عارف اما می‌تواند دلیل‌های گوناگونی داشته باشد. اولین آن می‌تواند به شخصیت او برگردد. عارف ذاتا انسان آرامی است و از یک سیاستمدار آرام نمی‌شود انتظار داشت برون‌گرا باشد. عارف چه در مجلس باشد و چه در دولت و چه در هر نهاد دیگری همین است.

دومین دلیل آن را می‌توان در انتظار عارف از مجلس دانست. آنگونه که از شواهد پیداست عارف به دنبال ریاست مجلس بوده است و الان بعد از گذشت چندین ماه از آغاز مجلس دهم همچنان از شرایط به‌وجود آمده دلخور است. در این میان باید به نکته قابل توجهی اشاره کنیم. بسیاری از نمایندگان موثر مجلس در قبل و بعد از انتخابات هیچگاه رئیس مجلس نبوده‌اند. دکتر مصدق، آیت‌اله مدرس و محمد تقی بهار در دوران پهلوی رئیس مجلس نبودند اما تاثیر بسزایی در آن دوران داشتند و نام خود را در تاریخ ماندگار کردند. بعد از انقلاب هم بودند افرادی که رئیس مجلس نبودند اما پارلمان بر روی انگشت آنها می‌چرخید. آیت‌اله طالقانی در انتخابات مجلس خبرگان قانون اساسی نفر اول مردم تهران شد. او با اینکه به راحتی می‌توانست به کرسی ریاست مجلس تکیه بزند حتی حاضر نشد بر صندلی‌های قرمز مجلس تکیه بزند و بر روی زمین نشست. تمام این افراد نشان داده‌اند که اگر می‌خواهی موثر باشی احتیاجی نیست حتما رئیس باشی.

در همین مجلس‌های اخیر ایران علی مطهری به خوبی این معنا را نشان داد. انتظار مردم از عارف همین است. قطعا بسیاری از رای دهندگان به عارف به این نیت به او رای نداده‌اند که یک گوشه بنشیند و تماشاگر اتفاقات مجلس باشد. حضور عارف در نمایشگاه مطبوعات با اعوان و انصار بی‌شمار نشان می‌دهد که او برای خود جایگاهی فراتر از نمایندگی مجلس تعریف کرده است. در حالی که او نماینده مردم است مانند دیگر نمایندگان. آنگونه که از شواهد پیداست نماینده مردم تهران منتظر یک اتفاق بزرگ است و اتفاقی که شاید در سال 1400 بیفتد.