کرسی مادربزرگ شب یلدا یادتونه ...

شب یلدا روی کرسی مادربزرگ از گندم برشته یا(گندم شیر) و کشمش، کنجد، شاهدانه، گردو، فندق، آجیل، میوه‌های فصلی، انواع تخمه و بادام‌زمینی، شیرینی، انار، کدو حلوایی و پشمک پر می‎شد و چشم بچه‎ها از دیدن آنها برق می‏‌زد. شب یلدا همه دور کرسی مادربزرگ جمع می‎شدند، فال حافظ می‎گرفتند و از خوراکی‎های رنگارنگ مادربزرگ به هم تعارف می‎کردند.

 

خیابون‎ها، کوچه‎ها، خونه‎ها، خلاصه بگم همه جا بوی شب چله می‎داد، شبی که در آن انار محبت دانه می‎شد و شبی که داغی نگاه‎های زیبای بزرگترها در چشمان کودکان اوج می‎گرفت. شب یلداهای قدیم رنگ و بوی خاصی داشت و کرسی مادربزرگ گرمای خاصی داشت و گرمای آن در زمستان سرد به زندگی‎ها گرما می‎بخشید.

 

رنگ سرخ انار و هندوانه نماینده‌ زایش خورشید در روزگاری بود که پس از این شب، به بلندی می‌گراید. اما این‎روزها زیر سایه سرد و بی‎مهر ارتباطات این رسم و رسوم رنگ و لعاب خودش رو از دست داده و چشم مادربزرگ و پدربزرگ‎ها تا صبح یلدا به در دوخته می‎شود. امروز دیگر آدم‎ها بیشتر اوقات خودشان را با رسانه‎ها، اینترنت و فضاهای مجازی پر می‎کنند و شب یلدا را از این طریق به‎هم تبریک می‎گویند.ئ ین روزها آدم‌ها با وجود امکانات حمل و نقل سریع، به‎جای این‌که از نزدیک در کنار یکدیگر بنشینند و از حس و حال خودشان بگویند و یاد و خاطره‌های شیرین گذشته را برای یکدیگر بازگو کنند، با پدیده‌ای به نام تلفن همراه و یا شبکه‌های اجتماعی مجازی سر و کله می‌زنند. باشد که روزگارانی در پیش آید که همه ما این آئین را بزرگ بداریم مباداکه این جشن بزرگ پارسی به فراموشی سپرده شود.

 

این شب به ما می‎گوید یادمان باشد که زندگی آن‎قدر کوتاه است که یک دقیقه بیشتر با هم بودن را باید جشن گرفت ...